بخش اول- مشخصات آماری

کشوری که امروزه فیلیپین نامیده می‌شود‌، به‌صورت مجمع‌الجزایری در اقیانوس آرام بین خط استوا و مدار رأس‌السرطان قرار گرفته است. این جزایر در جنوب شرقی آسیا واقع شده و از شمال به تایوان، از جنوب به مالزی و اندونزی، از غرب به دریای چین و از شرق به اقیانوس آرام منتهی می‌شود.
فیلیپین (Philippines) کشوری است در جنوب شرقی آسیا که مابین دریای فیلیپین و دریای جنوب چین واقع شده است. این کشور در سمت غرب اقیانوس آرام و  شرق کشور ویتنام قرار دارد.
فیلیپین از قرنِ ۱۷ تا ۲۰ مستعمره اسپانیا و در نیمه اول قرن بیستم مستعمره آمریکا بود. حاکمیت اسپانیا بر فیلیپین باعث شد که ۹۰٪ مردم این کشور مسیحی و کاتولیک شوند و با مهاجرت گروه‌های مختلف مردم اسپانیائی زبان از اروپا و آمریکای جنوبی فرهنگ این کشور شباهت زیادی با کشورهای لاتین پیدا کرد و زبان‌های محلی آنان نیز تحت تأثیر کلمات اسپانیایی قرار گرفت.اکثریت نژاد آن را گروه (ماله) و باقی آن را (چینی)، (آمریکایی) و (اسپانیایی) ‌ها تشکیل می‌دهند. این کشور در سال ۱۳۲۵ش ـ ۱۹۴۶م از آمریکا استقلال یافته و روز ملی آن دوازدهم ژوئن است. 

  

وضیعت جغرافیائی فیلیپین بین ۲۳ درجه و ۴ دقیقه عرض شمالی و ۱۱۶ تا ۱۲۷ درجه طول شرقی می‌‌باشد.
مساحت فیلیپین مجموعاً حدود سیصد هزار کیلومتر مربع است که از ۷۱۰۷ جزیره کوچک و بزرگ تشکیل گردیده و از این مجموعه تنها ۲۷۷۳ جزیره نامگذاری شده است و فقط ۸۸۰ جزیرهٔ آن قابل سکونت است.
فیلیپین در یک نگاه
حکومت : جمهوری
مساحت:۳۰۰/۰۰۰ کیلومترمربع
جمعیت : ۱۰۶۰۰۰۰۰۰
رشد سالانه جمعیت : ۴/۲ درصد
پایتخت : مانیل
زبان :تاگولوگ– انگلیسی
دین : مسیحی کاتولیک – اسلام
واحد پول : پزو
وقت محلی : ۸+ ساعت
   
بخش دوم- مناطق شهری
فیلیپین دارای ۱۷ ناحیه، ۸۱ استان و نزدیک به ۱۵۰۰ منطقه مستقل شهری (شهرستان) است. ایالتهای فیلیپین عبارتند از:
   -         آبرا،
   -         آگوسان دل نورته،
   -         آگوسان دل سور،
   -         آکلان، 
   -         آلبای، 
   -         آنجلس، 
   -         آنتیک،
   -         آرورا
   -         داپیتان،
   -         ایریگا،
   -         لانائو دل نورته، 
   -         لایونیون،
   -         مانیل،
   -         پالاوان،
   -         کوئه زون، 
   -         سان پابلو،
   -         لانائو دل سور،
   -         تاکلوبان،
   -         تانگوب،
   -         زامبوآنگا،
مانیل(پایتخت) در طی سال‌های گذشته پیشرفت زیادی داشته‌است. این شهر بیش از  ۱۰ میلیون نفر جمعیت دارد و یکی از ارزانترین شهرهای دنیاست. از لحاظ موقعیت جغرافیایی این شهر در دهانه رود بزرگ پاسیگ قرار دارد که در شرق آن خلیج مانیل و در غرب آن ناحیه لوزون قرار گرفته‌است. رودخانه پاسیگ از میان مانیل عبور می‌کند و تقریباً تمام شهر به آن دسترسی دارد.
از جمله مهم ترین شهرهای فیلیپین هم می توان از موارد زیر نام برد:
مانیل
پایتخت فیلیپین مانیل بوده که با جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر در کنار رودخانه پاسیگ (Pasig) واقع شده است. این شهر در جزیره شمالی لوزون قرار دارد. مانیل در سال ۱۷۵۱ به‌وسیله اسپانیائی‌ها بنا گردید و امروزه یکی از بنادر بزرگ خاور دور است. محلات قدیمی مانیل از سبک معماری اسپانیائی‌ها برخوردار بوده و هنوز آثاری از آن معماری در کلیساها و برج‌های اطراف شهر و چند بنای عمومی دیده می‌شود. در محلات جدید مسکونی و مراکز نوین اداری شیوه‌های ساختمانی به‌سبک آمریکا مشهود است. معروف‌ترین و شلوغ‌ترین محله مانیل کیاپو (Qeapo) نام دارد و مسجد بزرگ مسلمانان که توسط دولت عربستان سعودی ساخته شده است نیز در این محله واقع شده است.
کیزون
این شهر مرکز سیاسی و اداری کشور محسوب می‌شود و در مجاورت مانیل قرار دارد. جمعیت آن حدود دو میلیون نفر می‌باشد و امروزه گسترش فوق‌العاده‌ای یافته است.

 این شهر در جزیره‌ای به همین نام واقع شده و یکی از مراکز مهم کشاورزی و معدنی فیلیپین می‌باشد. جمعیت سیبو بیش‌از دویست و پنجاه هزار نفر می‌باشد و در استان ویسایا قرار دارد. داوائو (Davao)

این شهر در استان میندانائو واقع و درصد زیادی از سکنه آن مسلمان هستند و جمعیت این شهر حدود یک میلیون نفر می‌باشد.
ایلو ایلو (Ilo Ilo)
این شهر که در استان ویسایا قرار دارد بیش از ۳۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و از شهرهای مهم این کشور به‌شمار می‌رود.
بگیو (Baguio)
این شهر که در کوهستانی‌ترین قسمت فیلیپین و در استان لوزون قرار دارد، از شهرهای حاصل‌خیز و جنگلی این کشور محسوب و یکی از تفریح‌گاه‌های مردم فیلیپین در تابستان می‌باشد.
زامبوآنگا
این شهر در استان میندانائو واقع شده و یکی از شهرهای مسلمان‌نشین فیلیپین محسوب می‌شود. زبان محلی مردم زامبوآنگا، تائوسوگ (Taosog) برای مسلمانان و چیه کانو برای مسیحیان می‌باشد.
کوتوباتو
این شهر نیز یکی از شهرهای مسمان‌نشین استان میندانائو می‌باشد که در شرق زامبوآنگا واقع است. زبان مسلمانان این شهر ماگیندانائو (Magindanao) و زبان مسیحیان آن ویسایا می‌باشد.
 
 
مراوی (Maravi)
این شهر یکی دیگر از شهرهای مسلمان‌نشین استان میندانائو است که بیش از ۹۰ درصد آن مسلمان هستند و مردم آن به فرهنگ اسلامی آشناتر از مناطق دیگر می‌باشند. زبان محلی مردم مسلمان این شهر مارانائو (Maranao) می‌باشد.
هولو (Jolo)
این شهر در جنوب شرقی فیلیپین و در مجاورت ایالت صباح مالزی واقع است و بیش از ۹۰ درصد آن مسلمان هستند. سابقه مبارزات مردم هولو و جزایر کوچک اطراف آن نظیر تاوی تاوی بسیار طولانی و هنوز نیز مردم مسمان این منطقه در جنگل‌ها و نواحی کوهستانی برای استقلال آباء و اجدادی خود با ارتش فیلیپین مبازره می‌کنند. زبان محلی مردم هولو تائوسوگ می‌باشد.
باسیلان  Basilan
این شهر بین زامبوآنگا و هولو واقع است و بیش از ۶۰ درصد سکنه آن مسلمان هستند. مرکز این شهر ایزابلا (Isabela)  نام دارد و اکثراً در نقاط کوهستانی آن نظیر لامیتان (Lamitan) و مولوسو (Moluso) بین چریک‌های مسلمان و نیروهای ارتش فیلیپین درگیری مسلحانه وجود دارد. زبان مردم باسیلان نیز تائوسوگ و شغل عمده مردم این شهر ماهیگیری می‌باشد.
این جزیره در قسمت غربی فیلیپین قرار داشته و یکی از جزایر دریای سولو می‌باشد و مرکز این شهر پورتو پرنسیسا (Porto Prensesa) نام دارد. قبلا بیش‌از ۸۰ درصد مردم این جزیره مسلمان بودند اما پس‌از فشارها و تضییقاتی که از طرف دولت فیلیپین نسبت به آنان اعمال شد، اکثر مسلمانان از این جزیره مهاجرت نموده و به نواحی دیگر فیلیپین رفتند. در حال حاضر حدود ۲۰ درصد از سکنه پالاوان مسلمان و بقیه کاتولیک هستند. پالاوان تنها جزیره نفت‌خیز فیلیپین می‌باشد.

 

بخش سوم- منابع اقتصادی
اقتصاد فیلیپین ۳۴ امین اقتصاد بزرگ دنیا با تولید ناخالص داخلی ۳۴۸.۵۹۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ می‌باشد. بیشتر صادرات فیلیپین شامل نیمه رساناها و لوازم الکترونیکی، ابزار حمل و نقل،پوشاک، تولیداتِ مس، تولیدات بنزین، روغن نارگیل و میوه‌جات است. بزرگترین شریک‌های تجاری این کشور ایالات متحده، ژاپن، چین،سنگاپور،کره جنوبی،هلند،هنگ کنگ،آلمان،تایوان و تایلند است.
واحد پولی این کشور پزوی فیلیپین (₱) یا (PHP) میباشد.
فیلیپین یک کشور تازه صنعتی شده به حساب می آید که در حالت گذر از صنعت کشاورزی به صنعت خدمات و تولیدات کارخانه ای است. با وجود ۴۰.۸۱۳ میلیون نیروی کار،۳۰% این نیرو در صنعت کشاورزی مشغول به کار میباشند که ۱۴% تولید ناخالص داخلی و بخش صنعتی ۱۴% نیروی کار را شامل میشود که ۳۰% از تولید تولید ناخالص داخلی است. به این ترتیب ۴۷% نیروی کار در بخش اداری و خدماتی فعال میباشد که شامل ۵۶% از تولید ناخالص داخلی میشود.
نرخ بیکاری مصادف با ۱۴ دسامبر ۲۰۱۴ برابر با ۶% اعلام شد. با پایین بودن هزینه نیازهای اولیه، نرخ تورم در ماه دسامبر به ۳.۷% نزول کرد. ذخایر ناخالص بین المللی در اکتبر ۲۰۱۳ برابر با ۸۳.۲۰۱ میلیارد برآورد میشود.
تقریباً نیمی از نیروی کار این کشور به کشاورزی اشتغال دارد . محصولات عمده برنج، ذرت است و نارگیل و نیشکر و آناناس و موز به منظور صادرات کشت می شود . صنعت الوار و چوب نیز از اهمیت زایدی برخوردار است ولی تسطیح و تراشیدن جنگلهای مشکل جنگل زدایی را ایجاد کرده است . صنایع عمده پارچه بافی ومواد غذایی و دارو سازی و تأسیسات برق است . منابع معدنی عبارتند از مس (که از اقلام عمده‌ی صادرات است) ، طلا ، نفت ، نیکل . از منابع مهم تحصیل ارز خارجی ، پولی است که فیلیپینی های شاغل از خارج از کشور به فیلیپین می فرستند.
  
بخش چهارم- برنامه ریزی شهری
واحدهای حکومت‌های محلی در فیلیپین از لحاظ هویت سیاسی نسبت به دیگر تقسیمات سیاسی کشوری یعنی دپارتمان‌های استانی و شهری وابسته به دولت مرکزی، مجزا هستند .فیلیپین با ۳۰۰ هزار کیلومتر مربع مساحت در سال ۱۹۴۶ از آمریکا استقلال یافت. حکومت این کشور جمهوری است. بر اساس تصمیمات کشوری فیلیپین از ۷۵ استان تشکیل یافته است.
هنگامی از حکومت‌های محلی و یا تقسیمات سیاسی در فیلیپین سخن به میان می‌آید اشاره به ۷۵ حکومت استانی، ۶۵ حکومت شهری، ۱۵۱۵ حکومت ناحیه شهرداری و ۴۲ هزار تشکیلات روستایی (Baragay) است. واحدهای حکومت‌های محلی در فیلیپین از لحاظ هویت سیاسی نسبت به دیگر تقسیمات سیاسی کشوری یعنی دپارتمان‌های استانی و شهری وابسته به دولت مرکزی، مجزا هستند. تشکیل و یا انحلال واحدهای حکومت‌های محلی نیازمند تصویب قانونی جدید است در صورتی که ایجاد و انحلال تقسیمات استانی و شهری حکومت مرکزی فقط نیازمند فرمان صادره از سوی مقامات دولت مرکزی است. بعد از استقلال کشور فیلیپین در سال ۱۹۴۶، در سال ۱۹۵۹ دو قانون مهم در زمینه حکومت‌های محلی به تصویب رسید . نخستین آن به نام «قانون اصلاح قوانین حاکم بر حکومت‌های محلی»، از طریق افزایش خودمختاری حکومت‌های محلی و دوباره سامان‌دهی حکومت‌های استانی (RA۲۲۶۴) بود که بر اساس آن به شهرداری‌ها و شهرها در زمینه‌های مالی و برنامه‌ریزی، قدرت بیشتری داده شده و دومین آن «قانون منشور باریو (RA۲۳۷۰) بود که بر اساس آن «باریو» کوچک‌ترین واحد سیاسی حکومت‌های محلی را با واگذاری قدرت مالیاتی تبدیل به تشکیلات شبه شهرداری کرد. باریوها از سوی شورای منتخب باریوها می‌بایست اداره شوند.
کمتر از گذشت ده سال، خودمختاری محلی با تصویب «قانون تمرکززدایی ۱۹۶۷ RAS۱۸۵  قدرت بیشتری گرفت و به موجب آن اختیارات حکومت‌های محلی را در زمینه منابع مالی و تشکیلاتی افزایش داده اما در عمل این امر به منابع مالی دولتی نیروی انسانی آموزش دیده وابسته بود و طی دهه هفتاد گرایش به سمت خودمختاری کاهش یافت و در زمان ریاست جمهور مارکوس دولت مرکزی همچنان به عنوان بزرگ‌ترین سرپرست حکومت‌های محلی باقی ماند.  یک سال پس از سرنگونی دولت مارکوس در سال ۱۹۸۷ قانون اساسی جدید تدوین شد در آن موادی به خودمختاری حکومت‌های محلی اختصاص داده شده بود از جمله این موارد این که «دولت خودمختاری حکومت‌های محلی را ضمانت خواهد کرد.» در بخش سوم از ماده ۷ قانون اساسی آمده است:
کنگره موظف است قانون حکومت‌های محلی تدوین کند که بر اساس حکومت‌های محلی پاسخگو و کارا از طریق یک نظام غیرمتمرکز که دارای مکانیزم جوابگویی، ابتکار عمل و رفراندوم باشد ایجاد شود. بدین ترتیب اختیارات، مسوولیت‌ها و منابع در بین واحدهای مختلف حکومت‌های محلی تمرکززدایی شده، از حق انتخابات، نصب و خلع، میزان حقوق، تعیین عملکرد و وظایف کارمندان محلی و تمامی مسایل مربوط به عملکرد و تشکیلات واحدهای محلی حمایت خواهد شد. پس از آن در سال ۱۹۹۲ با تصویب «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی» توسط کنگره فیلیپین چهار بخش عمده بهداشت، کشاورزی، امور عمومی و رفاه اجتماعی را از تمرکز دولتی خارج و به واحدهای محلی سپرده شد و بدین ترتیب با تصویب این قوانین رابطه بین دولت مرکزی و هزاران حکومت محلی در شهرستان‌ها از طریق واگذاری اختیارات دچار تغییرات اساسی شد.
نظام برنامه ریزی فضایی
در سطح ملی، دولت مرکزی با تدوین سیاست‌های کلان اقتصادی و نیز تدوین قوانین زمین و مسکن، تدوین سیاست‌های شهرسازی، هماهنگی و نظارت بر شهر و توسعه شهرسازی، بر برنامه‌ریزی فضایی کشور تاثیرگذار است. در سطح منطقه‌ای، با تهیه طرح‌های منطقه‌ای و سیاست‌گذاری برنامه‌ریزی فیزیکی از سوی فرمانداران استانی و شهرستانی، توسعه آینده منطقه تنظیم و کنترل می‌شود. در سطح کلان شهری شهرداری وظیفه تهیه طرح‌های جامع و تفصیلی، صدور مجوزهای لازم، تهیه طرح‌های کاربری زمین و دستورالعمل‌های منطقه‌بندی را به عهده دارد.
در سطح محلی قبل از ۱۹۹۲ حکومت‌های محلی بیشتر وظیفه کمک به اجرای طرح‌های شهرسازی را بر عهده داشتند لیکن بعد از تمرکززدایی اعمال قوانین زیست محیطی، اعمال قوانین ملی ساختمان و نیز تهیه و تصویب طرح‌های تفکیک زمین به عهده حکومت‌های محلی قرار داده شد.
چنانچه قبلا اشاره شد در سال ۱۹۹۲ با تصویب «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی» رابطه بین دولت مرکزی و حکومتهای محلی دچار تغییرات اساسی شد. این تغییرات برنامه‌ریزی شده و به صورت مرحله‌ای انجام گرفت. در ابتدا برای اجرایی کردن «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی» پس از مشورت‌های متعدد از نهادها و سازمان‌های ذی‌ربط در برنامه‌ریزی فضایی «برنامه جامع جهت اجرایی کردن مجموعه قوانین حکومت‌های محلی ۱۹۹۱» تدوین شده و به امضای رییس جمهور وقت رسید. در این برنامه، روند تمرکززدایی در سه مرحله فازبندی شد:
فاز اول: (۱۹۹۳ _ ۱۹۹۲) مرحله واگذاری وظایف و مسوولیت‌های خدمات بهداشت، کشاورزی، امور عمومی و رفاه اجتماعی به «انجمن حکومت‌های محلی LGUهمراه با در اختیار قرار دادن کارمندان و منابع مالی
فاز دوم: (۱۹۹۶ _ ۱۹۹۴) مرحله انتقالی که طی آن سازمان‌های دولتی و انجمن حکومت‌های محلی خود را به مکانیزم تمرکززدایی وفق داده آن را نهادینه می‌سازند.
فاز سوم: (۱۹۹۷ به بعد) مرحله تثبیت که طی آن انتظار می‌رود که انجمن حکومت‌های محلی به اندازه کافی تقویت شده و کارایی خود را افزایش بخشد در حالی که سازمان‌های دولتی بیشتر نقش حمایتی و کمکی در زمینه‌های فنی را بر عهده گرفته‌اند. جهت اجرا کردن برنامه جامع فوق کمیته‌ای متشکل واحدهای حکومت‌های محلی «دفتر امور مالی حکومت‌های محلی وابسته دپارتمان مالی»، «دپارتمان بودجه و مدیریت»، «دپارتمان داخلی و حکومت‌های محلی» تشکیل شد. از نکات مهم در امر تمرکززدایی در فیلیپین تغییر نقش وزارتخانه‌های دولت مرکزی از جمله وزارت کشور و وزارت حکومت محلی است. به طوری که این وزارتخانه‌ها نقش خود را تغییر داده و در نقش حمایتی قرار گرفتند و بنابر مقتضیات نیازهای تحکیم قدرت حکومت‌های محلی عمل می‌کنند.
نقش حکومت‌های محلی و مردم در تهیه و بررسی طرح‌های برنامه ریزی شهری
بر اساس «مجموعه‌ قوانین حکومت‌های محلی»، مسوولیت کنترل توسعه از جمله طبقه‌بندی مجدد زمین‌های کشاورزی، اعمال قوانین زیست محیطی، اعمال مجموعه مقررات ساختمانی، تصویب طرح‌های تفکیک اراضی و غیره به حکومت‌های محلی واگذار شد. به علاوه مسوولیت ارایه خدمات رفاهی، بهداشتی، زیست‌محیطی، امور عمومی، کشاورزی، آموزش، جهانگردی و مسکن نیز که قبلا به عهده دولت مرکزی بود، به حکومت‌های محلی سپرده شد. از سوی دیگر «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی» آزادی عمل بیشترین با منافع تجاری را به حکومت‌های محلی داده است چنانچه سازمان‌های محلی می‌توانند مشترکا با بخش خصوصی وارد پروژه‌هایی در زمینه‌های ایجاد، اداره و انتقال خدمات شوند. به علاوه حکومت‌های محلی می‌توانند از موسسات خصوصی وام دریافت دارند. از نکات مهم دیگر «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی»، فراهم کردن چارچوبی قانونی و تشکیلاتی برای جلب مشارکت هر چه بیشتر نهادهای غیر‌دولتی (NGO). و سازمان‌های مردمی (peoples organizations) در حاکمیت شهری (Governance) است چنانچه برای این نهادها جایگاه و نقش ویژه‌ای در ارتباط با برنامه‌ریزی و مدیریت محلی در نظر گرفته شده است مثلا برای سازمان‌های غیردولتی که چهار نوع شامل: انجمن‌های مدنی، گروه‌های حرفه‌ای، سازمان‌های غیرانتفاعی و تعاونی‌ها هستند، نقش‌های مختلفی در قبال برنامه‌ریزی و مدیریت محلی در نظر گرفته شده است از جمله داشتن نمایندگی در کمیته‌های مدیریتی محلی نظیر کمیته بهداشت محلی، شورای توسعه محلی، کمیته مدارس محلی و غیره، برقراری ارتباط با شورای محلی در زمینه ابلاغیه‌ها و قوانین شورا، تشویق مشارکت مردم محلی در فعالیت‌ها و عملرکرد‌های محلی، کمک به اجرای طرح‌ها و برنامه‌های محلی، ارتقای سطح آگاهی مردم نسبت به مسایل محلی و پاسخگویی به نیازهای مردم محلی.
به علاوه حکومت‌های محلی مجازند تا به سازمان‌های غیردولتی که در زمینه پروژه‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی در قلمرو حکومت محلی فعالیت‌ می‌کند دستیاری و کمک‌های مالی کنند.
ترغیب و بسیج سازمان‌های غیردولتی و مردم در فعالیت‌های محلی، موجب ارتقاء جنبه‌های دموکرانیک تمرکززدایی شده است.
در کل مشارکت هر چه بیشتر سازمان‌های غیردولتی، سازمان‌های مردمی و بخش خصوصی به مفهوم حاکمیت محلی (Governance) در امور محلی که «مجموعه قوانین حکومت‌های محلی» توصیه کرده است، موجب کاهش وابستگی حکومت‌های محلی به دولت مرکزی شده است.
تاکنون ۱۶ هزار سازمان غیردولتی و مردمی جهت عضویت در فعالیت‌های حکومت‌های محلی ثبت نام کرده‌اند به علاوه این سازمان‌ها زیر پوشش تشکیلاتی به نام‌های «موسسه سیاست و حاکمیت» و «شورای ملی هماهنگی برای حاکمیت محلی» جمع شده، فعالیت‌ها و سیاست‌های خود را جهت افزایش اختیارات در زمینه‌ فعالیت‌های حکومت‌های محلی متمرکز کرده‌اند.
  
بخش پنجم- رشد و توسعه شهری
توسعۀ محلی یکی از مؤلفه‌هایی است که در دستور کار تمام رهبران سیاسی فیلپین از دهۀ ۶۰ به بعد قرار داشته است. رییس‌جمهور گلوریا مکاپاگال‌ ارویو، پس از تکیه‌زدن بر سریر قدرت در سال ۲۰۰۱، بلافاصله برنامه‌های دارای اولویت استراتژیک خود را اهتمام هرچه بیشتر در راستای توسعۀ ملی مانند کاهش فقر، تقویت شهر‌ها و ساحات شهری، سرعت‌‌دادن به روند صلح و توسعه در جزایر می‌ندانائو و توسعۀ صنعت جهانگری در این کشور اعلام کرد (مرکادائو، ۲۰۰۲).
راهبردهای عمده توسعۀ محلی در چهارچوب توسعۀ ملی فیلپین شامل تفویض صلاحیت‌ها و توزیع امکانات، تمرکز‌زدایی، تسریع زیر ساخت‌های ارتباطاتی بین مناطق شهری و روستایی، توسعۀ محلی، ایجاد میکانیزم‌های مدیریت مؤثر توسعۀ محلی و ارائۀ معیارهای حداقلی خدمات اساسی، می‌شود (نیدا ۱۹۹۸).
چهارچوب کلان توسعۀ ملی فیلیپین در بردارندۀ دستور‌کار کلی ۱۰ فقره‌ای رییس‌جمهور فیلیپین است که پس از پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری فیلیپین در ماه می‌ سال ۲۰۰۴ اعلان شد. دولت براساس این چهارچوب وعده سپرد تا ختم دورۀ کاری‌اش تعداد ۱۰ میلیون شغل جدید ایجاد کند، صادرات فیلیپین را در کوتاه‌مدت افزایش دهد، دو هکتار زمین جدید زراعتی ایجاد کند و سقف صادرات فیلیپن را طی دو سال از ۳۸ میلیون دالر به ۵۰ میلیون دالر امریکایی برساند. این طرح، دولت را ملزم به توسعه و عقلانی‌سازی زیرساخت‌ها و تسهیلات اساسی، توسعه و تقویت مناطق تعیین‌شده برای جهانگردی و ارائۀ قرضه‌های کوچک به تشبثات کوچک و نیمه‌متوسط می‌کند.
چهارچوب توسعۀ ملی فیلیپین در زمینۀ توسعۀ محلی، دولت را مکلف می‌کند تا پلانگذاری فیزیکی را به عنوان ابزار اشتغال‌زایی به حد‌اکثر برساند، راه‌های دریایی و رودخانه‌ای را به عنوان میکانیزم‌های اساسی حمل‌و‌نقل تاحد توان گسترش دهد. در این چهارچوب بر طرح پلان‌های توسعه با درنظرداشت اقتصاد جزیره‌ای و اکو‌سیستم شکننده فیلپین تأکید شده است. دستور‌کار توسعه فیلیپین، بر طرح مراکز جدید برای ادارات دولتی، تجاری و مسکن، ایجاد ارتباطات بین مانیلا و مناطق شمال و جنوب فیلیپین، توسعۀ سایر مراکز حمل‌ونقل مانند میدان‌های هوایی و بنادر در مناطق از قبل مشخص‌شده در فیلیپین تأکید می‌ورزد (سونا ۲۰۰۴). بخش‌های مشخص این پلان، دولت را مکلف به ایجاد پیوند در شمال مانیلا با چین تایپه  در جنوب با هانک کانگ و ایجاد میکانیزم‌های خاص صادراتی با جمهوری خلق چین می‌کند.
تمرکز‌زدایی و چهارچوب حقوقی آن
در قانون ادارات محلی فیلیپین، نه‌تنها دولت مرکزی موظف به تمرکززدایی شده است؛ بلکه به ادارات محلی صلاحیت پلانگذاری محلی و توسعۀ محلی را داده است. این قانون، ادارات محلی را تشویق به انسجام، ایجاد ائتلاف‌های محلی و همکاری با نهادهای جامعۀ مدنی در راستای مدیریت طرح‌های توسعه‌ای می‌کند. در این چهارچوب مدیریت بهتر امور شهری و فرصت‌های ایجاد عواید از طریق تفویض صلاحیت‌های بیشتر به ادارت محلی از طریق منابع بدیل مالی در نظر گرفته شده است.
مطالعۀ موردی روش‌های موفق توسعۀ محلی
با وجود موانع متعددی که فرا‌راه توسعۀ محلی در فیلیپین وجود دارد، بازهم این کشور موفق به ایجاد بنیادهای حکومتداری خوب در سطح محلی شده و ‌تا حدود‌ زیادی توانسته است سیستم عرضۀ خدمات در سطح محلی را بهبود بخشد و سیستم ارائۀ خدمات به شهروندان فیلیپین را تقویت کند. شهر بکولود برای مطالعۀ موردی از این جهت انتخاب شده است که در سال ۲۰۰۴ توسط انستتیوت مدیریت آسیا، به عنوان برندۀ جایزۀ توسعۀ شهرهای متوسط شناخته شد. شهر بکولود، پایتخت سیاهپوستان باختری در منطقۀ ششم فیلیپین است. شهر بکولود از جمله شهرهای دارای اندازه متوسط با نرخ رشد پایین یک‌درصدی در سال است. این شهر، مرکز تجارت، صنایع و فعالیت‌های فرهنگی است. بکولود دارای ۶۱ قریه است که مساحت کلی آن حدود ۱۸۰۰۰ هکتار است و ۵۶. ۴ درصد آن زمین زراعتی است. شکر، یکی از محصولات عمدۀ شهر بکولود است و این شهر ۵۰ درصدکل شکر مورد نیاز فیلیپین را تأمین می‌کند. این شهر به خاطر صنایع دستی و صنایع نساجی‌اش نیز دارای شهرت زیادی است.
  
بخش ششم- مدیریت شهری
ساختار حکومت‌های استانی، شهری و یا منطقه شهری در فیلیپین بر اساس الگوی ساختار دولت مرکزی بنا نهاده شده است. بدین ترتیب که دارای یک نهاد قانون‌گذاری به نام شورای محلی است اعضای آن از سوی مردم استان، شهر یا منطقه شهری انتخاب شده مسوولیت تدوین قوانین و مقررات در سطح حکومتی خود را دارا هستند و نیز دارای یک نهاد اجرایی محلی به نمایندگی فرماندار استانی، شهردار و یا شهردار منطقه‌ای هستند که مسوول اجرای قوانین و مدیریت خدمات عمومی در سطح محلی است.
وظایف حکومت های محلی
حکومت‌های محلی از سال‌ها قبل وظیفه جمع‌آوری مالیات‌های محلی، جمع‌آوری زباله و دفع آن، ایجاد و نگهداری غسالخانه، بازار و زمین‌های بازی را داشته‌اند که علاوه بر وظایف فوق به دنبال تمرکززدایی، خدمات بهداشتی از قبیل (نگهداری مراکز بهداشت روستایی، تامین تجهیزات بهداشت عمومی، مراقبت‌های بهداشتی اولیه، مراقبت‌های بهداشت کودکان و مادران، نگهداری بیمارستان‌ها و برنامه‌های تغذیه)، خدمات رفاه اجتماعی از قبیل (نگهداری مراکز مواظبت‌های روزمره، پروژه‌های رفاهی برای کودکان، جوانان و معلولان، انجام پروژه‌های بازپروری معتادان، گدایان و غیره) خدمات امور عمومی از قبیل (حفظ و نگهداری از جاده‌ها و پل‌های روستایی، شهری و استانی، ایجاد و نگهداری از ساختمان‌های مدارس ابتدایی، ایجاد و نگهداری بازارهای عمومی، دفع مواد زاید، ایجاد و تعمیر و نگهداری ساختمان‌های شهرداری‌ها و اماکن عمومی روستایی، ایجاد سیستم‌های آب‌رسانی، فاضلاب، کنترل سیلاب و آبیاری، خدمات محیط زیست و منابع طبیعی از قبیل (اجرای قوانین مربوط به کنترل آلودگی و حمایت از محیط زیست، استفاده از قدرت هیدروالکتریک، اداره جنگل‌ها و آب و راه‌های عمومی)، کشاورزی از قبیل (تولید و توزیع مواد مورد نیاز برای کاشت، کنترل و دفع حیوانات موذی، ایجاد مزارع نمونه) به حکومت‌های محلی واگذار شده‌اند. مسوولیت انجام فعالیت‌های فوق‌ قبلا به عهده دولت مرکزی و ادارات تابعه آن بود که حکومت‌های محلی تنها از طریق نیروی انسانی و گاه به طور اشتراکی در آن فعالیت شرکت می‌جستند و اینک با انجام تمرکززدایی و واگذاری مسئولیت‌های فوق، حکومت‌های محلی ‌باید به تدریج وظایف مذکور را به عهده گیرند. در مجموع تاثیر تمرکززدایی از سال‌های ۱۹۹۲ دموکراتیزه شدن ساختارهای مدیریتی در فیلیپین را باعث شده است. در سطح دولتی واگذاری فعالیت‌ها از دولت مرکزی به دولت‌های ایالتی و نیز در سطح محلی واگذاری وظایف عمده به حکومت‌های محلی و نیز مشارکت سازمان‌های غیردولتی بسیار وسیع موجب تغییر و تحول در فضای سیاسی حکومت‌های محلی شده است. از نکات مثبت تمرکززدایی در فیلیپین همیاری، کمک و شراکت تدریجی وزارتخانه‌های دولت مرکزی در روند انتقال مسوولیت‌ها و نیز تامین کمک‌های فنی است. حکومت‌های محلی اجازه تشکیل شرکت‌های عمومی و شرکت در فعالیت‌های اقتصادی به صورت مشارکت با بخش خصوصی را به دست آورده‌اند که در درازمدت می‌تواند بر شرایط اقتصادی _ اجتماعی محدوده حکومت‌های محلی تاثیر مثبت داشته باشد.
  
بخش هفتم- نظام مالی مدیریت شهری