بانکداری اجتماعی و اقتصاد شهری

بانکداری اجتماعی، نوع خاصی از بانکداری است که بر فعالیت‌های اجتماعی، فراهم کردن فرصت‌هایی برای محرومان، حمایت‌های اجتماعی، حفظ محیط‌زیست و رعایت اصول اخلاقی، تمرکز دارد و تلاش می‌کند بر فعالیت‌هایی تمرکز کند که موجب بهبود شرایط کل جامعه شود. با توجه به این اهداف، دکتر پورزرندی معتقد است یکی از محیط‌هایی که بانک‌های اجتماعی بر آن تأکید دارند شهرها هستند؛ زیرا شهرها هم به لحاظ ماهیت رشدیابنده خود، مخرب محیط‌زیست هستند و هم شیوه‌های تأمین مالی آنها به‌گونه‌ای است که بر مبنای توسعه پایدار نمی‌باشد.ایشان  بر این باور است از آنجا که بانکداری اجتماعی، رویکردی فقرستیز دارد و گروه‌های آسیب‌پذیر را بیشتر هدف قرار می‌دهد و نیز شهرها امروز محل تمرکز و تجمع فقرا به‌خصوص در جهان رو به توسعه هستند؛ بنابراین بانکداری اجتماعی در فضاهای شهری، موضوعیتی دوچندان می‌یابد.

دکتر پورزرندی، مبحث فقر شهری را کانون توجه بانکداری اجتماعی می‌داند که با فقر می‌جنگد؛ زیرا شهرها عرصه تجلی فقر به عریان‌ترین شکل آن هستند. بانک‌های اجتماعی، از طریق وام خرد (Micro Credit) می‌توانند به توانمندسازی فقرا مبادرت ورزند.

از دیگر محورهای مهم اقتصاد شهری که به زعم   دکتر پورزرندی، پیوند عمیقی با بانکداری اجتماعی دارد، بحث اقتصاد سبز و اقتصاد محیط‌زیست است که از ابزارهای نوین به‌کار گرفته شده در فرایند فعالیت‌های اقتصادی است که مطابق با معیارهای توسعه پایدار بوده و کلان‌شهرها و شهرداری‌های، با استفاده از این سیاست نوین می‌توانند شهرهای خود را به شهری سبز، مبدل سازند و از راه اخذ این مالیات‌ها امکان توسعه پایدار شهری را فراهم آورند. ایشان معتقدند با توجه به رویکرد فقرستیز، اجتماع‌محور و دوستدار محیط‌زیست بانکداری اجتماعی، این گونه بانکداری می‌تواند کاملاً همسو و در خدمت اقتصاد شهری پایدار باشد.

 اقتصاد شهری کلان‌شهرها

کلان‌شهرها به عنوان پدیده‌ای قرن بیستمی، الگوهای متفاوتی از شهرنشینی، نظام اسکان، اندازه شهر و ساختار و سازمان فضایی را عرضه می‌کنند و اکنون به الگوی غالب شهرنشینی به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه، تبدیل شده‌اند. با توجه به این واقعیت، دکتر محمدپورزرندی معتقد است کلان‌شهرها و مناطق بزرگ کلان‌شهری، نقش عمده‌ای در اقتصاد ملی دارند و از آنها به عنوان موتورهای قدرتمند رشد اقتصادی یاد می‌کند که به واسطه برخورداری از جمعیت بالا، سهم عمده‌ای از تولید ناخالص ملی کشورها را به خود اختصاص می‌دهند.

بر این مبنا، ایشان بر این باور است که کلان‌شهرها به دلیل برخورداری از تزاید جمعیت و نیز تأثیرات متقابل فضایی و روابط عملکردی، همواره دگرگونی‌ها و تغییرات عمده‌ای بر ساختار مالیه شهری تحمیل کرده و زمینه پویایی اقتصادی و کارکردی شهرهای پیرامونی خود را فراهم می‌آورند.

به دیگر سخن،  دکتر پورزرندی بر این واقعیت تأکید دارد که مناطق کلان‌شهری برای نیل به توسعه اقتصادی، نیازمند همگونی و همنوایی با تحولات جهانی شدن و الزامات ناشی از آن بوده و این ساختار هماهنگ را به دیگر شهرها تسری می‌دهند.