بانک اطلاعات مدیریت شهری کشور سنگاپور

بخش اول- مشخصات آماری

سنگاپور در شمال خط استوا قرار دارد. کشوری ثروتمند و مدرن است. مالزی و اندونزی تنها همسایه‌های سنگاپور هستند. پیش از حضور کشورهای اروپایی در منطقه، منطقه‌ای که امروزه به عنوان سنگاپور شناخته می‌شود فقط منطقه ماهیگیری مالایی در مصب رودخانه سنگاپور بود. سنگاپور از سال ۱۸۲۴ تا ۱۹۶۳ میلادی، به غیر از سه سال در زمان جنگ جهانی دوم یکی از مستعمرات بریتانیا بود. در سال ۱۹۴۲ سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال می‌شود و نیروهای بریتانیایی مجبور به ترک آن شدند که این واقعه توسط وینستون چرچیل «بزرگترین هزیمت تاریخ بریتانیا» نامیده شد. پس از پایان جنگ، در سال ۱۹۴۵ میلادی سنگاپور مجدداً توسط نیروهای بریتانیایی بازپس گرفته شد. ۱۸ سال بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به عنوان عضوی از فدراسیون مالزی استقلال خود را از بریتانیا بدست آورد. این کشور در نهایت دو سال بعد در سال ۱۹۶۵ از مالزی جدا شد و به این ترتیب جمهوری سنگاپور شکل گرفت.

بخش دوم- مناطق شهری

سنگاپور، دولت‌شهری در جنوب شرقی آسیاست. سنگاپور مدل کوچکی از آسیاست که دارای ساکنین چینی، مالایی، هندی و گروه بزرگی از کارگران و مهاجرین از اقصی‌نقاط دنیا می‌باشد.

سنگاپور به این‌که کشوری چندملیتی است و با وجود وسعت کم فرهنگ‌های مختلفی در آن حضور دارند افتخار می‌کند. سنگاپوری‌ها دو سوم جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند و پس از آن‌ها بزرگترین گروه جمعیتی این کشور چینی‌ها هستند (حدود ۷۵٪).

سنگاپور از لحاظ جمعیت دومین کشور پرتراکم جهان است که در واقع شهری بیش نیست. این شهر با جمعیت میلیونی، در واقع جزیره‌ای کوچک است. به آن لقب سوئیس آسیایی را داده‌اند چرا که از کثیفی و فقری که در بسیاری از شهرهای آسیایی دیده می‌شود در آنجا خبری نیست. با وجود اینکه بسیارکوچک است اما ۴ ذخیره‌گاه طبیعی در آنجا وجود دارد. ناگفته پیداست که پایتخت سنگاپور، خودش است اما این شهر، ناحیه‌ای دارد که به عنوان مرکز شهر شناخته می‌شود. به این منطقه از شهر اصطلاحا (CBD منطقه تجاری مرکزی) یا فقط تاون (به معنی شهر کوچک) می‌گویند. سایر مناطق شهری سنگاپور عبارتند از: «منطقه جنوبی و باختری»، «ساحل خاوری»، «نیوتون و نیوونا»، «سنتوسا».

بخش سوم- منابع اقتصادی

سنگاپور یک جزیره مسکونی کوچک واقع در جنوب شرقی آسیا است و مساحتی در حدود ۷۱۰ کیلومتر دارد.
علی رغم ضرر و زیان‌های اصلی موجود در یک اقتصاد کوچک و داخلی و کمبود منابع طبیعی، سنگاپور به گونه‌ای خود را ساخته که تبدیل به یکی از کشورهای طراز اول تجارت در جهان شده است و برطبق رأی و نظر موافق همه یکی از بهترین پایانه‌های بازرگانی به شمار می‌رود و به عنوان یکی از رقابتی‌ترین اقتصادها در جهان شناخته شده است، که توسط خیل عظیمی از نیروی کار تأمین و حمایت می‌شود. مردم سنگاپور از کیفیت بالای شرایط زندگی برخوردارند و از محصول ناخالص داخلی (GDP)هر نفر ۲۴/۰۰۰ دلار آمریکا استفاده می‌کنند. سنگاپور تقریباً به پای آمریکا رسیده و از کانادا پیشی گرفته است.

بخش چهارم- برنامه ریزی شهری

در سنگاپور، بیش از ۸۰ درصد جمعیت در مسکن‌های یارانه‌ای دولتی زندگی می‌کنند که برای کلیه سطوح درآمد طراحی شده‌اند. در سنگاپور تکنولوژی هوشمند توانسته با استفاده از داده‌های زمانی برای روشن یا خاموش کردن اتوماتیک روشنایی شهری به‌کار رود تا ضمن فراهم کردن روشنایی مناسب برای خیابان‌ها، ۳۰ درصد در هزینه‌های انرژی صرفه‌جویی ایجاد کند. دوربین‌هایی که در تقاطع‌ها نصب شده‌اند، برای بهینه‌سازی کاربرد چراغ‌های راهنمایی استفاده می‌شوند و همزمان در کاهش زمان حمل‌ونقل شهری و همچنین آلودگی هوا موثرند. میزان جرم و جنایت با تحلیل داده‌هایی در این زمینه و استفاده از تکنولوژی‌های پیشگویانه برای تعیین مکان وقوع فعالیت‌های غیرقانونی، کاهش می‌یابد. سنگاپور از پرتال آنلاینی به نام وان مپ (One Map)  استفاده می‌کند که به دولت، کسب‌وکارها، سازمان‌ها و ساکنین شهری این امکان را می‌دهد که از داده‌های جغرافیایی- مسافتی استفاده کنند. همچنین از آنجایی که در سنگاپور برای پذیرش در مدارس ابتدایی اولویت با دانش‌آموزانی است که محل سکونت آنها در یک کیلومتری مدرسه باشد، والدین می‌توانند با این پرتال مدارسی را که در این فاصله هستند، شناسایی کنند.

بخش پنجم- رشد و توسعه شهری

طرح جامع برنامه کاربری زمین، قانونی است که توسعه سنگاپور در میان مدت، در طول ۱۰ تا ۱۵ سال آینده را هدایت می کند. این طرح، استراتژی های گسترده برداشت شده از طرح مفهومی استراتژیک دراز مدت را به برنامه های میان مدت با جزئیات تبدیل می کند. این طرح کاربری زمین مجاز و تراکم برای هر بخش از زمین در سنگاپور را نشان می دهد. قبل از اینکه برنامه به عنوان طرح جامع رسمی شود، بازخورد عمومی از طریق نمایشگاه، دنبال شد.

در طراحی طرح جامع ۲۰۰۳، URA  از نزدیک با دیگر سازمان های دولت برای ایجاد الزامات کاربری های مهم مختلف زمین و ارائه امکانات برای تهیه نیازهای میان مدت، تا حدود سال ۲۰۱۵ کار کرد. تمرکز بر بهبود کیفیت محیط زندگی، ارائه انعطاف پذیری بیشتر برای کسب و کار و به منظور تقویت هویت بود.

یک ابتکار جدید تحت نقد و بررسی طرح جامع، طراحی دو برنامه در سراسر کشور برای هدایت نقد و بررسی بود: طرح پارک ها و مجموعه های آبی و برنامه هویت (PWIDP) .

این دو طرح ایده هایی در مورد چگونگی افزایش فضای سبز و هویت برای بهبود کیفیت محیط زندگی در سنگاپور ارائه دادند. مشاوره عمومی گسترده از ژوئیه تا اکتبر ۲۰۰۲ از طریق گفت و گو، نمایشگاه، بررسی بحث های عمیق گروهی متمرکز و تبادل نظرهای ذینفعان انجام شد. پس از آن پیشنهادات و بازخوردها در پیش نویس طرح جامع (DMP ۲۰۰۳) گنجانیده شد.

مرحله دوم مشاوره عمومی گسترده از اواسط فوریه تا اوت ۲۰۰۳ برای DMP۲۰۰۳ انجام شد. مردم قادر به بازرسی طرح با جزئیات کاربری زمین در DMP۲۰۰۳ بودند که منجر به ارائه بازخورد و یا بالا بردن اعتراضات خاصی به طرح ها می شد. بازخوردها و اعتراض ها در نظر گرفته شد و قبل از رسمی شدن DMP۲۰۰۳ به عنوان MP۲۰۰۳ در دسامبر ۲۰۰۳ در آن تلفیق شد.

دو مرحله مشاوره عمومی در مراحل PWIDP و DMP۲۰۰۳ بیش از ۸۰۰۰۰ بازدید کننده (به صورت آنلاین و در نمایشگاه ها) جذب کرد. در مجموع ۴۵۵۰ بازخورد دریافت شد. با همکاری دیگر سازمان ها و مشاوره عمومی، URA  قادر به برنامه ریزی برای نیازهای کاربری زمین به شیوه ای که ارزش ها و آرمان های مردم منعکس شود، بود. طرح جامع ۲۰۰۳ کاربری زمین، به صورت شفاف توسعه سنگاپور را به سوی شهری بزرگ برای زندگی، کار و بازی را فراهم نمود.

طرح جامع، طرحی قانونی است که کاربری های مختلف زمین مانند مسکونی، اشتغال و مناطق تفریح و سرگرمی را مشخص و میزان توسعه برای استفاده های مختلف را تعیین می کند.

آخرین طرح جامع در سال ۱۹۹۸ تکمیل شد. این طرح به طور مفصل کاربری زمین و تراکم برای هر منطقه از زمین را نشان داد، و مقصود کاربری زمین را شفاف ساخت. سپس ابتکارات برنامه ریزی بر روی طرح مفهومی ۱۹۹۱، که استراتژی توسعه برای سنگاپور بر اساس جمعیت پیش بینی شده ۴ میلیون نفر در دراز مدت را تدوین می کرد، استوار شد.

طرح مفهومی ۱۹۹۱ در سال ۲۰۰۱ برای تطبیق با جمعیت بزرگتر ۵.۵ میلیون نفر بررسی شد. این طرح تغییرات دیگری را رقم زد که بر نیازهای کاربری زمین، مانند پیشرفت در فناوری اطلاعات و ارتباطات را تحت تاثیر قرار داد. نسخه طرح جامع ۲۰۰۳ ، جدا از این که یک نیاز قانونی بود، هدفش دنبال کردن طرح مفهومی ۲۰۰۱ بود.

تمرکز اصلی نسخه MP۲۰۰۳ بر مواردی استوار بود که عبارت اند از:

·        بهبود کیفیت محیط زندگی ما،

·        تنوع بیشتر مسکن برای رفع نیازهای مسکن و ایده آل های مردم،

·        دسترسی آسان به مناطق تفریحی،

·        شناخت میراث طبیعی سنگاپور،

·        ارائه انعطاف پذیری بیشتر برای کسب و کار

·        فراهم آوردن انعطاف پذیری بیشتری برای کسب و کار از طریق مناطق کاربری زمین جدید.

بخش ششم- مدیریت شهری

سنگاپور با ایجاد تغییرات گسترده در محیط کاری خود توانسته استعدادهای زیادی را جذب کند، پرورش دهد و آنها را حفظ کند. امروز سنگاپور در رتبه‌بندی خدمات شهری یکی از کارآمدترین کشورهای دنیا با کمترین میزان فساد است.

۱ - سیستم پاداش: افرادی که در بخش خدمات شهری سنگاپور کار می‌کنند، نسبت به دیگر بخش‌ها حقوق بیشتری دریافت می‌کنند.

۲ - شایسته‌سالاری: پاداش و ارتقای کارمندان شهرداری ها کاملاً  به عملکرد آنها بستگی دارد. سرپرستان هر بخش، یک بار در سال با هر یک از کارمندان به صورت شخصی ملاقات می‌کنند تا عملکرد آنها را بررسی کنند، در مورد آن گزارش بدهند و در مورد ارتقا گرفتن آنها را راهنمایی کنند.

۳ - آموزش و توسعه: آژانس‌های شهری بودجه‌های آموزشی دریافت می‌کنند و این مسوولیت را دارند که مطمئن شوند همه پرسنل آموزش لازم را دریافت کرده‌اند. مسوولان دولتی سالانه ۱۰۰ ساعت دوره آموزشی را می‌گذرانند. هر یک از کارمندان هم برای نوع برنامه‌ای که می‌خواهند استفاده کنند، رهنمودهای شخصی دریافت می‌کنند. کارمندان ماهر در معرض فرصت‌های توسعه رهبری، مانند کار کردن در بخش‌های مختلف و آموزش‌های ویژه رهبری قرار می‌گیرند.

۴- تعهد کارمندان: سنگاپور به خدمات عمومی اهمیت زیادی می‌دهد و کار مقامات شهری را در قالب یک وظیفه در نظر گرفته است. سرپرستان، مدیران و دیگر رهبران دولتی این حس وظیفه را مورد تاکید قرار می‌دهند، تا به خدمات‌دهندگانی که در خط مقدم امور هستند، انگیزه بدهند.

بخش هفتم- نظام مالی مدیریت شهری 

بخش هشتم- نوآوری های شهری

مقامات شهر سنگاپور برنامه‌هایی را برای بنا کردن خانه‌هایی با استفاده از چاپ سه‌بعدی برای شهروندان ارائه کرده‌اند و اکنون درحال بررسی امکان‌پذیر بودن اجرای این برنامه‌ها هستند.

به گزارش ساینس الرت، درصورتی که این برنامه اجرایی شود، طبقات این خانه‌ها به صورت مجزا چاپ شده و سپس در محل بنای ساختمان اصلی مانند تکه‌های پازل سرهم‌بندی خواهند‌شد. هدف از طرح این برنامه استفاده از ماشین‌آلات برای بنای خانه‌هایی برای سالمندان بدون نیاز به استخدام کارگران خارجی است،‌ اگرچه اصلی‌ترین فناوری مورد نیاز برای اجرای این برنامه،‌ یعنی چاپ سه‌بعدی خود هنوز در فاز توسعه قرار دارد.

فرایند چاپ قطعات سه‌بعدی، صرف‌نظر از ابعاد قطعه یا چاپگر ، همواره یکسان است، اما در برخی موارد ماده مورد استفاده انعطاف‌پذیرتر از دیگر مواد هستند. شرکتی چینی پیش از این چاپ ساختمانی را با استفاده از بتن آزمایش کرده‌بود، و به تازگی در ایتالیا شرکتی چاپ خانه‌هایی از گل را تجربه می‌کند.

با این همه در برنامه ساختمان‌های سنگاپور،‌ تمامی قطعات خانه‌ها چاپ نخواهند‌شد،‌ بلکه تنها قطعات اصلی ساختمان چاپ سه‌بعدی خواهند‌شد. مرکز چاپ سه‌بعدی سنگاپور می‌گوید تاکنون توانسته با موفقیت سه ساختمان خوابگاه را با کمک تکنیک‌های ساخت و ساز حجمی پیش‌ساخته بنا کند.

پیش از به حقیقت پیوستن این برنامه، باید ماده پایه بتنی و چاپگرهای سه بعدی جدید تولید شوند و به گفته چوآ چی کای از مرکز چاپ سه‌بعدی سنگاپور، همه‌چیز باید از اول ساخته شوند،‌ زیرا صنعت ساخت‌و‌ساز بسیار محافظه‌کارانه  بوده و جزو آخرین صنایعی است که به نوآوری رو می‌آورد.

به گفته نمایندگان این مرکز،‌ اولین ساختمان‌های این برنامه طی سال ۲۰۱۷ ساخته خواهند‌شد و هر قطعه‌ای که نتوان آن را به کمترین هزینه ممکن چاپ کرد، به شیوه سنتی ساخته خواهد شد.

درصورتی که عملی بودن این برنامه به اثبات برسد، مزایای اجرای چنین طرحی کاملا آشکارند: چاپگرهای سه‌بعدی به حقوق و استراحت نیازی ندارند و می‌توانند طرح اصلی را در کمترین زمان ممکن و با دقتی بالا بنا کنند. همچنین می‌توان با چند کلیک ساده طرحی جدید را خلق کرده و بنا کرد.

در این راستا، شرکت سوئدی اریکسون برپایه "شاخص شهر جامعه شبکه ای" به طبقه بندی ۲۵ کلان شهر دیجیتالی دنیا پرداخت که از راه حلهای ICT در ارائه خدمات عمومی مختلف استفاده می کنند.

اریکسون با هدف تعیین راه حلهای ICT که در بخشهای بهداشت، آموزش، اقتصاد، محیط زیست و ترافیک بیشترین فواید را به شهروندان ارائه می کنند برپایه "شاخص شهر جامعه شبکه ای)NSCI(به طبقه بندی ۲۵ کلان شهری در دنیا پرداخته است که از سرویسهای دیجیتالی و ICT بیشترین استفاده را می کنند.

"پاتریک ریگارد" از "لابراتوار جامعه شبکه ای" توضیح می دهد که: "ما در این طبقه بندی ارتباط میان سرمایه گذاری در بخش ICT و منافع به دست آمده از این سرمایه گذاری را در بخشهای اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست بررسی کردیم. یکی از مهمترین نمونه هایی که ICT در بخش خدمات اجتماعی ارائه می کند  E- health  است."

در این طبقه بندی، سه کلان شهر سئول، سنگاپور و استکهلم توانستند بیشترین سود را در عرصه های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی از طریق سرمایه گذاریهای قابل توجه در بخش فناوری اطلاعات و ارتباطات به دست آورند. در سئول، به خاطر استفاده از فناوری هوشمند، حمل و نقل عمومی فواید بسیاری را به شهروندان ارائه کرده است. همچنین شهروندان پایتخت کره جنوبی از طریق برنامه آنلاین OASIS می توانند به طور فعال در سیاستگذاریهای محلی شرکت کرده و ایده ها و پروژه های خود را مطرح کنند.

سنگاپور نیز که توانسته است در بخش "بهداشت الکترونیک" (E-health ) و کنترل دیجیتالی ترافیک به نوآوری برسد در رتبه دوم ایستاده و در این طبقه بندی، استکهلم به خاطر حمایتهای دولت در رواج فناوری و افزایش سطح سرمایه گذاری در این بخش در سکوی سوم قرار گرفته است. شهرهای لندن، نیویورک، پاریس، لس آنجلس، توکیو، سیدنی و شانگهای به ترتیب رتبه های چهارم تا دهم را به دست آوردند. در پاریس، یک سیستم پیشرفته بهداشتی توسعه یافته است که برپایه ابزارهای انفورماتیکی و "بهداشت موبایل" به شهروندان خدمات ارائه می کند. در گزارش اریکسون، همچنین شهرهای ناحیه BRIC کشورهای برزیل، روسیه، هند و چین) نیز وارد شده اند. برای مثال، سائو پائولو و دهلی به خاطر تلاشهایی که در کاهش شکاف اقتصادی- اجتماعی از طریق راه حلهای ICT کرده اند توانسته اند به ترتیب در رتبه های ۱۳ و ۲۱ این رده بندی قرار گیرند. برای مثال، در دهلی پروژه های مختلفی برپایه فناوری اطلاعات و ارتباطات برای بهبود کیفیت زندگی شهروندان در حال اجرا است.

یکی از این پروژه ها "اکو" نام دارد که امکان انتقال وجه از طریق دستگاههای موبایل را فراهم می کند.  تاکنون "اکو" موفق شده است به بیش از ۱.۳ میلیون مشتری خدمات ارائه کند و در مجموع عملیات تراکنش و انتقال وجه بیش از ۵۰۰ میلیون دلار را انجام دهد. به این ترتیب، در شهری همانند دهلی، شهروندان می توانند برای پرداخت وجوهات خود از دسترسی به این سرویس مالی بهره‌مند شوند.

بخش نهم- کیفیت زندگی شهری

شماری از اقتصاددانان "واحد اطلاعات اقتصادی  EIU  بر اساس سطح درآمد سرانه و هزینه های سبد خانوار، سطح دسترسی به کالاها و خدمات مناسب و با کیفیت و خدمات بهداشت و درمان ۱۱۰ کشور جهان را  رتبه بندی کرده اند. به گزارش پایگاه خبری اینترنشنال بیزنس تایمز، در این جدول شاخص ایده آل را در عدد ۱۰ در نظر گرفته و به طور نمونه با توجه به درآمد و شاخص ارزان بودن کالاها و خدمات و دسترسی آسان ۱۱۰ کشور جهان را رتبه بندی کرده اند که سنگاپور با شاخص ۷.۷۱ در ان مشهود است.

بخش دهم- سیاست های کارآفرینی

« مرکز همیاری کارآفرینی فناورانه» بخشی از سرمایه راه اندازی فعالیت های مربوط به فناوری های برتر را تأمین می کند. «صندوق فناوری» در اعطای سرمایه اولیه به شرکت ها مشارکت می کند. «طرح تشویق شرکتها به انجام تحقیقات» به عنوان یک سیستم اعطای کمک های بلاعوض مالی اجرا شد تا شرکت های دارای جایگاه بین المللی را به راه‌اندازی مراکز تحقیق و توسعه در داخل کشور تشویق کند. هدف این گونه تشویق ها و کمک‌های مالی، ارتقای رقابت پذیری صنعتی بود. سنگاپور در اکتبر سال ۲۰۰۰ برنامه پنج ساله جدید علم و فناوری خود را با ۷ میلیارد دلار سنگاپور (۳ میلیارد دلار آمریکا) منتشر کرد. هدف این برنامه، شناسایی و ایجاد قابلیت‌هایی در سطح جهانی در زمینه فناوری‌های خاص پیشتاز و منتخب بود. ایجاد قابلیت های فوق باعث   می شود سنگاپور بتواند تا حدودی به سبد فناوری اطلاعات خویش تنوع بخشد. بیش از یک سوم بودجه این طرح به تشویق تحقیق و توسعه بخش خصوصی برای فعالیت در علوم پایه اختصاص یافته است. ۲۰ درصد دیگر آن، صرف توسعه منابع انسانی خواهد شد. توسعه منابع انسانی از طریق اعطای کمک هزینه های تحصیلی و دیگر کمک‌های مستقیم مالی انجام خواهد شد تا تعدادی فارغ‌التحصیلان رشته‌‌های علوم و مهندسی را از سطح فعلی که ۷۰ نفر به ازای هر ۱۰ هزار نفر شاغل است، به سطح بالاتری ارتقا دهد. سنگاپور دریافته است که برای حضور مستمر در اقتصاد دانش محور باید به کشف استعدادهای بومی و جذب استعدادهای جهانی بپردازد.

بخش یازدهم- حمل و نقل شهری

سنگاپور «دولت شهر» جزیره ای است که دارای مساحت کل ۶۵۰ کیلومتر مربع می باشد که دارای جمعیتی بالغ بر ۴.۱ میلیون نفر می باشد. در سپتامبر ۱۹۹۵، دولت سنگاپور اداره حمل و نقل زمینی”LTA دولت شهر” را به جهت تلاش در بهبود شبکه حمل و نقل زمینی ایجاد کرد. LTA از ادغام ۴ آژانس دولتی شکل گرفته بود که این ۴ آژانس شامل شرکت حمل ونقل سریع و انبوه، شعبه حمل و نقل و جاده ها از بخش امور عام المنفعه و شعبه زمینی و واحد ثبت وسایل نقلیه وزارت ارتباطات بود. با ادغام این آژانس ها همه کارهای دولتی مربوط به حمل و نقل زمینی به طور یکپارچه در زیر یک سقف انجام گرفت. نهاد ادغامی مزبور مسئول برنامه ریزی، طراحی، توسعه و مدیریت همه کارهای بالا دستی، میان دستی و پایین دستی مرتبط با حمل ونقل بود. این اعمال شامل ساخت و نگهداری جاده، توسعه ریلی، راهکارهای مدیریت تقاضا و مالکیت وسایل نقلیه بودند. تشکیل LTA نقطه عطف مهمی از منظر حمل و نقل زمینی در مناطق شهری سنگاپور است که به عنوان یک آژانس یکپارچه و واحد می تواند به خوبی  از این مساله اطمینان حاصل کند که  پروژه های حمل و نقل و محاسبات صورت گرفته بر روی این پروژه ها یکدیگر را به بهترین وجه و موثرترین صورت می پوشانند و تکمیل می کنند. (که این پروژه ها و محاسبات آن  سابق بر این توسط آژانس های مختلف صورت می گرفت).

تقاضاهای مربوط به سیستم حمل و نقل زمینی سنگاپور از اوایل دهه ۹۰ در حد انفجار بود. امروزه، جاده ها و تسهیلات جاده ای ۱۲% سطح زمین را اشغال می کنند. که این میزان مشابه با درصد اسکان می باشد. در ده سال گذشته اندازه شبکه جاده ای بر حسب طول به کیلومتر به میزان ۱۱% افزایش داشته است. از طرف دیگر، جمعیت وسایل نقلیه سنگاپور در بازه مشابه رشد سریعتری به میزان ۲۷% داشت. زمینی که برای توسعه جاده‌ها استفاده شده بود به بهای صدمه به اسکان، مدارس،کارخانه ها، ادارات، مغازه ها و باغ ها بود که می توان از آن به عنوان هزینه فرصت از دست رفته از دید اقتصادی و هزینه های اجتماعی از دید اثرات زیست محیطی، تعبیر کرد. با توجه به  مساحت محدود خشکی در سنگاپور، دیگر نمی توان برای رفع  کلیه نیازهای مربوط به حمل و نقل تنها به توسعه جاده ای تکیه کرد. تقاضای سفر به علت رفاه روز افزون، شکل گیری سریع خانوارها، پراکندگی جمعیت، تغییر الگوهای جمعیتی و ازدیاد فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی رشدی نمایی داشته است. تعداد سفرهای روزانه موتوری در عرض ۲۱ سال تقریبا سه برابر شده است و از مقدار ۲.۷ میلیون در ۱۹۸۱ به حدود ۷.۸ میلیون در سال ۲۰۱۲ رسیده است و انتظار می رود که تا سال ۲۰۱۷ به حدود ۱۰ میلیون برسد. در حدود ۲۳% از کل سفرهایی که کمتر از ۲ ساعت طول کشیده است اوج سفرهای صبح و عصر را در بر می گیرند. از حدود ۵ میلیون از سفرهای روزانه که توسط سیستم حمل ونقل عمومی صورت گرفته است، ۳ میلیون آن توسط اتوبوس و ۱ میلیون آن توسط (MRT سیستم حمل و نقل سریع و انبوه ) و یک میلیون آن توسط تاکسی بوده است. در هزاره جدید، سیستم حمل و نقل سنگاپور، بایستی هم تقاضای افزایش یافته حمل و نقل را جوابگو باشد و هم انتظارات فزاینده مربوط به حمل و نقل با کیفیت بالا را پوشش دهد.

 برای برآورده کردن تقاضاهای حمل و نقل مسافرین در شهرهای سنگاپور، با فرض محدودیتها و ملاحظاتی که در بالا شرح داده شد، راهکارهای زیر تنظیم شده است:

o        افزایش ظرفیت و کیفیت سیستم حمل و نقل زمینی سنگاپور به سطحی پایدار، با درنظرگرفتن محدودیتهای محیطی، اجتماعی و اقتصادی

o        فراهم ساختن طیف وسیعی از گزینه های حمل و نقل در وضعیتی که مطمئن باشیم آنها  یکپارچه و مقرون به صرفه اند و به خوبی قیمت گذاری شده تا نیازهای هر فردی را بسته به توانایی مالی و اولویت بندی او پاسخ گو باشد.

با اجرای سیاست های فوق، مشخص شد که ترکیب عاقلانه مقیاسها برای تعدیل استفاده جاده ای، در کنار سیستم حمل و نقل عمومی مناسب و دلخواه، می تواند برای دستیابی به سطح پایدار استفاده از حمل نقل عمومی و خصوصی، امدادرسان باشد و این در حالی است که کیفیت بالای زندگی برای شهروندان حفظ می شود. بنابراین، دولت سنگاپور استراتژی های زیر را برای دستیابی به دو راهکاری که در بالا عنوان شد پذیرفته است:

·        بهبود حمل و نقل عمومی؛

·        مدیریت تقاضا برای استفاده جاده ای؛

·        توسعه شبکه جامع جاده ای؛

·        مهار تکنولوژی برای حداکثرسازی ظرفیت شبکه؛

·        یکپارچه سازی برنامه ریزی کاربری اراضی و حمل و نقل.

در زمینه حمل و نقل عمومی در سنگاپور، هدف اصلی همواره این است که سیستم حمل و نقلی فراهم شود که در ترافیکی روان، مسافران از کارایی و راحتی و تناسب آن لذت ببرند. مولفه کلیدی این سیستم دارا بودن سیستم حمل و نقل عمومی ای در سطح جهانی می باشد. وسایل نقلیه عمومی همانند اتوبوس ها و قطارها نسبت به وسایل نقلیه خصوصی از وسایل کارآمد جهت جابجایی مسافران محسوب می شوند. افزون بر این    نمی توان منکر این واقعیت شد که حمل و نقل عمومی همواره نوع عمده وسیله حمل و نقل در سنگاپور محسوب می شود. از اینرو بالاترین اولویت این است که برای عموم مردم رنج وسیعی از گزینه های انتخابی برای حمل و نقل با کیفیت بالا فراهم شود. سیستم های حمل و نقل عمومی با کیفیت، بایستی تناسب، قابلیت اتکا، سهولت استفاده، راحتی و زمان سفری رقابتی و مقرون به صرفه را فراهم کنند. زمانی که در سفرها بیشتر از یک نوع وسیله حمل و نقل  استفاده می شود، انتقال ها باید سریع، آسان و راحت باشد.

برخی از ابتکاراتی که مناطق شهری سنگاپور در خصوص ارتقاء سطح حمل و نقل عمومی در شهرهای خود پیش گرفته اند شامل موارد زیر می باشند:

o        توسعه شبکه سیستم حمل و نقل سریع (RTS) :مشتمل بر سیستم های (حمل و نقل سریع و انبوه MRT) برای زمانی که مسافر زیاد است و راهروهای آن دارای ظرفیت بالای حمل مسافر و سیستمهای حمل و نقل سریع و سبک ( LRT) برای زمانی که تعداد مسافرین کم است.

o        بهبود خدمات تاکسی ها و اتوبوس ها: اتوبوس ها همچنان راهروهایی با ترافیک سنگین کم را بکار خواهند گرفت و تکمیل کننده شبکه RTS می باشند. در طول دو دهه گذشته افزون بر خدمات اتوبوسرانی اولیه، خدمات اتوبوسرانی ممتاز نیز در زمان ها و جاهای مورد نیاز بکار گرفته شدند.

o        فراهم ساختن سطح بالاتر خدمات نسبت به خدمات اتوبوسرانی اولیه، با هدف زمان سفری کوتاه تر و راحت تر.

o        تامین نیازهای مختلف روزافزون و انتظارات نسبت به سبک زندگی استفاده کنندگان سیستم حمل و نقل عمومی. (هنوز برای خدمات اتوبوسرانی ممتازتر جا وجود دارد و می توان از استراتژی های جاگیری در بازار بیشتری استفاده کرد. برای سفرهایی که نمی توان از مسیر ثابت و زمان بندی شده ترانزیت انبوه استفاده کرد خدمات تاکسیرانی خصوصی تر در حال بهترشدن هستند).

o        افزایش ظرفیت سیستم فروش بلیط به شکلی یکپارچه و هماهنگ ، با توسعه شبکه حمل و نقل عمومی برای انتقال به شکلی مناسب و یکپارچه

توسعه شبکه سیستم حمل و نقل سریع

سیستم حمل و نقل زنده و پاینده، سیستمی است که باید بهای خوبی را در مقابل هزینه صورت گرفته فراهم سازد. اتوبوس‌های دارای سیستم تهویه نسبتا ارزان هستند و در راهروهای دارای ترافیک سبک در طول مسافرت خدمات قابل قبولی را ارایه می دهند. ولی برای راهروهای حمل و نقل دارای ترافیک سنگین مناسب نیستند. فقط حمل و نقل ریلی، می تواند نیازهای حمل و نقل برای راهروهایی با تقاضای ترافیکی سنگین را جوابگو باشد. و این در حالی است که سرعت سفر بالا و قابل پیش بینی بودن زمان حرکت و زمان رسیدن به مقصد قابل پیش بینی می ماند. این مساله به خوبی نشان می دهد که چرا شهرهای دارای تراکم بالای جمعیتی به شدت وابسته به سیستم های حمل ونقل سریع با حق تقدم در عبور می باشند اگر چه که نسبت به اتوبوسها گزینه گرانتری محسوب می شود. تشخیص سنگاپور این است که فقط توسعه شبکه RTS می تواند پاسخگوی نیازهای حمل و نقل باشد. و این درحالی است که این گزینه راه حل بهتری نسبت به اتوموبیل ها باشد. بنابراین، LTA  در حال انجام تحقیقاتی بر روی توسعه سیستم حمل ونقل ریلی در سنگاپور می باشد. سلسله مراتبی شامل شبکه استراتژیک و یک سری از شبکه های محلی در نظر گرفته شده تا شبکه ای جامع حاصل آید. شبکه استراتژیک شامل خطوط شعاعی با ظرفیت بالا می باشد که نواحی شهری را به مراکز جمعیتی اصلی و مراکز منطقه ای متصل می کند. همچنین خطوط اربیتالی نیز برای ارتباط بین خطوط شعاعی وجود خواهد داشت. شبکه های محلی به عنوان تغذیه کننده شبکه استراتژیک ، ارتباطات داخل شهری و بین شهری فراهم خواهد کرد. در حال حاضر، سنگاپور توسط دو خط اصلی MRT که مراکز جمعیتی اصلی در طول شمال به جنوب و شرق به غرب را به هم متصل می کند، خدمات رسانی می کند.

در نوامبر ۱۹۹۹، سنگاپور اولین سیستم حمل و نقل سریع با ترافیک سبک "LRT" را برای خدمت رسانی به نیازهای حمل و نقلی بین شهری و محلی ساکنین Bukit Panjang  راه اندازی کرد. مزیتLRT  در مقایسه با اتوبوس ها این است که ظرفیت تکرار بیشتر، قابلیت اتکای بیشتر و حس حضور همیشگی آن بیشتر است. LRT Bukit Panjang  اولین تلاش برای اتصال سیستم حمل ونقل محلی به سیستم حمل و نقل اصلی بود تا مسافرتی یکپارچه تر را فراهم سازد. در حال حاضر شبکه RTS (سیستم حمل و نقل سریع) سنگاپور دارای طول ۹۷ کلیومتر می باشد. که شامل ۸۹ کیلومتر شبکه MRT و ۸ کیلومتر Bukit Panjang LRT می باشد. سه ایستگاه MRT جدید در دوسال گذشته افتتاح شد. آنها شامل ایستگاه  Dover MRT در  خط شرقی- غربی و دو ایستگاه در خط توسعه یافته جدید به سمت ایستگاه فرودگاه Changi بودند که یکی ایستگاه Expo MRT و دیگری ایستگاه فرودگاه Changi   بود. در ۵ سال آینده، ۵۷ کیلومتر دیگر از خطوط MRT  و LRT به شبکه موجود افزوده خواهد شد. این پروژه ها شامل خط شمال به شرق، سیستم‌هایLRT برای شهرهای کوچک جدید Sengkang  و Punggol و سه فاز اول خط حلقوی "Circle Line" می باشند. خط حلقوی در ۵ فاز تکمیل خواهد شد و خطی اربیتالی، خطوط شعاعی را به هم وصل خواهد کرد تا شبکه ای توزیع یافته تشکیل دهد. برای افزایش دسترسی به همه ایستگاه های MRT، تمامی خطوط جدید و آتی دارای آسانسور و تسهیلاتی برای  پیاده روی کمتر می باشند LTA همچنین در حال انجام برنامه ای برای بازسازی همه ایستگاه‌های MRT موجود و تجهیز آنها به آسانسورها و رمپ‌ها می باشد. برای اطمینان از پایداری این برنامه‌توسعه ریلی گسترده، قالب مالی سخت‌گیرانه و دقیقی بر اسال سه اصل زیر مورد قبول واقع شده است"

• کرایه‌ها بایستی واقع بینانه باشند و به طور منظم مورد بازبینی قرار گیرند تا هزینه ها منصفانه افزایش پیدا کنند.
• کرایه‌ها بایستی هزینه‌های عملیاتی و استهلاک سرمایه را تحت پوشش قرار دهند.
• راهکاری پایدار برای جایگزین سازی سرمایه باشند.

تحت این قالب مالی، دولت برای ساخت درون ساختار و اولین مجموعه سرمایه های عملیاتی، سرمایه گذاری کرده و بر این اساس،مسافران کرایه ای را پرداخت می کنندکه هزینه های عملیاتی مشتمل براستهلاک  سرمایه را تحت پوشش قرار می دهد. در هر صورت، مجموعه دوم سرمایه های عملیاتی فقط هزینه های پیشین مجموعه اول سرمایه های عملیاتی را پوشش خواهد داد و ما به التفاوت آن را دولت سرمایه گذاری می کند.

بخش دوازدهم- توریسم شهری

صنعت گردشگری، یکی از منابع عمده درآمد سنگاپور را تشکیل می‌دهد. جاذبه‌های طبیعی فراوان، تنوع قومی، استفاده از زبان انگلیسی به عنوان یکی از زبان‌های اصلی و شبکه حمل و نقل گسترده و کارآمد، از جمله دلایل محبوبیت این کشور دربین جهانگردان است. از جمله مراکز مورد علاقه جهانگردان می توان از محله اورچارد رود شامل مراکز خرید بزرگ، باغ‌وحش سنگاپور، باغ پرندگان جورونگ و جزیره توریستی سنتوزا نام برد. این جزیره شامل است که جاذبه‌ها و فعالیت‌های بسیاری برای کودکان و بزرگسالان است که از جمله شامل نمایش آتش بازی شبانه، پارک دلفین‌ها، پارک پروانه‌ها و سینمای چهاربعدی می‌شود. از نقاط دیدنی سنگاپور هتلی به نام مارینا بی سندز است که به شکل یک کشتی بر روی ۳ ساختمان بلند شاخته شده و استخری دارد که انتهای آن این ذهنیت را تداعی می کند که شناگران در حال افتادن از ساختمان هستند. پارک تفریحی یونیورسال استودیو که نمایش‌ها و وسایل بازی آن برپایه محصولات این استودیو طراحی شده، یکی دیگر از جاذبه‌های توریستی سنگاپور است. سنگاپور درنظر دارد با اجرای پروژه‌های هیجان‌انگیز متعددی هم‌چون احداث باغ‌های ۱۰۱ هکتاری در نواحی ساحلی ،برنامه‌های ویژه‌ی گردش در رودخانه‌ها، ایجاد یک پایانه گشت دریایی جدید و گالری هنرملی، توریست‌های بیشتری از سرتاسر جهان از جمله خاورمیانه جذب کند. بیش از ۱۲ تا ۱۳ میلیون توریست در سال ۲۰۱۱ به این کشور سفر کردند که درآمدی بالغ بر ۵/۱۷ میلیارد دلار تا ۱/۱۹ میلیارد دلار به خزانه‌ی این کشور سرازیر کرد. این میزان نشان‌دهنده‌ی افزایش قابل توجهی در تعداد توریست‌های این کشور نسبت به سال ۲۰۱۰ بوده است که تنها ۶/۱۱ میلیون توریست و ۹/۱۴ میلیارد دلار درآمد به این کشور جذب شده بود.

بخش سیزدهم- مدیریت پسماند شهری

در سنگاپور چهار مرکز زباله سوزی (با هدف تولید انرژی از زباله) و یک مرکز دفن بهداشتی فراساحلی (offshore) قرار دارد تا بتوانند زائدات غیرقابل احتراق را دفع کنند. طی سالهای ۲۰۰۰ -۱۹۷۰ میزان زائدات تولیدی توسط شهروندان، شش برابر شده و موضوع به حدی حاد شده است که مسوولان مجبور به هدف گذاری برای حصول به استراتژی «بدون دفن» شده اند. این در حالی است که اگر این وضعیت کنترل نشود هر پنج تا هفت سال، سنگاپور باید یک واحد زباله سوز با ظرفیت ۳ هزار تن در روز بسازد. به علاوه این کشور هر ۲۵ سال یک بار باید ۳۵۰ هکتار از مساحت خود را برای دفن زباله ها اختصاص دهد. جهت مواجهه با این مشکل بالقوه، طی سه دهه گذشته سنگاپور یک سیستم مدیریت یکپارچه را بر زائدات جامد"پسماند" خود اعمال کرده است که متشکل از بازیافت، جمع آوری و دفع آنها است. با همکاری بخش های دولتی، خصوصی و نیز بخش عمومی، سازمان ملی حفاظت محیط زیست سنگاپور (NEA) توانسته است استراتژی ها و برنامه هایی را به شرح زیر و برای کنترل رشد تولید زباله و حمایت از مدیریت پایدار پسماندها اعلام کند.

حداقل سازی پسماندها

معطوف کردن توجه به پسماندهایی با بیشترین حجم، از طبیعی ترین راهکارها به شمار می رود. در این زمینه بخش اصلی زائدات غیرقابل احتراق به زائدات ساختمانی، لجن های صنعتی تثبیت شده، سرباره های مس حاصل از صنایع دریایی و انواع خاکستر ها اختصاص داشته است. طی سال های گذشته به گونه یی عمل شده است که این مواد به نحو مقتضی تحت فرآیند مجدد قرار گیرند. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۵ حدود ۹۴ درصد از زائدات و نخاله های ساختمانی مورد استفاده مجدد قرار گرفته است. در این دوره، کشور شاخص های خاصی را برای کاهش تولید پسماند مقرر کرده است مثلاً هنگام انتخاب روش طراحی و ساخت بایستی حداقل سازی تولید پسماندها لحاظ شوند و بر این اساس پیمانکارانی که می خواهند در مناقصه های بزرگ دولتی شرکت کنند بایستی دارای گواهینامه ایزو ۱۴۰۰۱ باشند. با اعمال این شاخصها سنگاپور گام بزرگی به سوی استراتژی «بدون دفن» برداشته است و البته که به این دستاوردها نیز بسنده نخواهد کرد. در مرحله بعدی این کشور باید استراتژی «بدون پسماند» را نیز سرلوحه خود قرار دهد. این بدان معنی است که باید به نحوی حرکت کرد که تولید زائدات در مبدا تحت کنترل درآید و تولید کنندگان در تشریک مساعی با سازمان ملی حفاظت محیط زیست، بحث کاهش زائدات را نیز مورد توجه قرار دهند. برای مثال، این سازمان ملی به همراه شورای محیط زیست سنگاپور و سوپرمارکت ها و عمده فروشان بزرگ این کشور در فوریه ۲۰۰۶ برنامه «چراکیسه پلاستیکی؟ کیسه های قابل بازیافت استفاده کنید» را اجرا کرد. سازمان ملی حفاظت محیط زیست سنگاپور با همکاری صنایع یک برنامه داوطلبانه برای پسماندهای حاصل از بسته بندی کالاها ارائه کرد تا مقدار این زائدات را کاهش دهد. این برنامه در اواسط سال۲۰۰۷ امضا خواهد شد و طی پنج سال اجرا می شود.

بازیافت زباله

دومین استراتژی ارائه شده توسط سازمان ملی حفاظت محیط زیست سنگاپور همانا استفاده مجدد از زائدات در بخش های صنعتی، تجاری و خانگی است:

الف) بخش تجاری و صنعتی

حدود نیمی از زائدات دفع شده در سنگاپور به بخش تجاری و صنعتی اختصاص دارد. این موسسات بایستی هزینه جمع آوری و دفع زائدات خود را بپردازند. این موضوع به همراه مشوق های اعلام شده از سوی سازمان ملی حفاظت محیط زیست باعث تشویق این بخش ها به استفاده مجدد از زائدات فلزی، ساختمانی و نخاله ها، چوب و باغبانی، زائدات پلاستیکی و حتی قسمتی از زائدات غذایی شده است. در سال ۲۰۰۵ حدود ۹۴ درصد از زائدات ساختمانی، ۹۲ درصد از قراضه های آهنی، ۵۱ درصد از زائدات باغبانی و ۷ درصد از زائدات غذایی برای استفاده هایی به کار گرفته شده اند. برای ارتقای فناوری های نوآورانه در عرصه محیط زیست، این سازمان صندوقی با بودجه ۲۰ میلیون دلار سنگاپور )معادل ۱۰ میلیون دلار امریکا( با عنوان صندوق «نوآوری و توسعه پایدار محیط زیست (IES) ایجاد کرده است. این صندوق به شرکت های سنگاپوری که برای دستیابی به فناوری های جدید زیست محیطی (باهدف توسعه پایدار) به کمک های مالی نیاز داشته باشند، کمک اعطا می کند.

بعضی از پروژه های حمایت شده توسط این صندوق عبارتند از:

1. ساخت قطعات بتنی پیش ساخته با استفاده از نخاله های بازیافتی
2. تبدیل پسماندهای باغبانی به مواد بسته بندی
3. استفاده از سرباره های تولید فولاد در مواد راهسازی

صنعت بازیافت این کشور دربرگیرنده موسساتی است که از توانایی و ظرفیت بازیافت و استفاده مجدد از زائدات و پسماندها برخوردارند و در این بین می توان به زائدات الکترونیکی، غذایی، چوبی، باغبانی، ساختمانی و سرباره های مس و آهن و نیز پسماندهای پلاستیکی اشاره داشت.

ب) بازیافت در سطح جامعه

در آوریل ۲۰۰۱، سازمان ملی حفاظت محیط زیست، برنامه ملی بازیافت (NRP) را برپا کرد تا امکان دسترسی ساکنان ساختمان های عمومی و خصوصی به بازیافت بیشتر شود. تحت این برنامه مخازن و کیسه های بازیافت در بین ساکنان این ساختمان ها توزیع شد تا آنها بتوانند مواد قابل بازیافت خود را در آنها قرار دهند. در ادامه نیز هر دو هفته یک بار این کیسه ها و مخازن توسط موسسات بازیافت ذی صلاح جمع آوری می شوند. در ابتدای اجرای این برنامه، میزان مشارکت مردم در سطح ۱۵درصد بود که در سال ۲۰۰۵ میزان مشارکت به ۵۶ درصد رسید. جهت افزایش میزان مشارکت، این سازمان با همکاران این برنامه قرار گذاشت تا همه ساختمان ها به مخازن بازیافت مجهز شوند و در ثانی این مخازن در محل های مناسب قرار گیرند. این باعث راحتی بیشتر ساکنان جهت دسترسی به برنامه بازیافت می شود تا آنها علاوه بر جمع آوری دو هفته یک بار هر زمان که خواستند، بتوانند مواد قابل بازیافت خود را تحویل دهند.

ج) مخازن عمومی بازیافت

به علاوه در سطح معابر عمومی و پرتردد حدود ۶ هزار مخزن تعبیه شد. این مراکز شامل ایستگاه های قطار، غذاخوری ها، ایستگاه های پرتردد اتوبوس، ترمینال های فرودگاه و پیاده روها بودند.

د) بازیافت در مدارس

در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۲ برنامه ای برای مدارس پایه ریزی شد تا در قالب طرحی با عنوان P ۳ استفاده مجدد و بازیافت را به جوانان آموزش داده و اصطلاحاً ملکه ذهن آنان شود. در این راستا، مخازن بازیافت کاغذ، قوطی نوشابه و بطری های پلاستیکی در گوشه مدارس قرار داده شد. بدین وسیله دانش آموزان به این برنامه تشویق شدند و اطلاعات جالبی در مورد مبحث ۳P کسب کردند. این فعالیت ها باعث ایجاد علاقه شد و احساس مالکیت ملی را در دانش آموزان برانگیخت. تا پایان سال ۲۰۰۶ حدود ۸۴ درصد از مدارس به این برنامه پیوستند. دانش آموزان مستعد برای فعالیت های محیط زیست نیز توسط مدارس معرفی شدند تا پس از کسب آموزشهای لازم، بازیافت را در مدرسه خود توسعه دهند. آنها مسوول ایجاد بحث های زیست محیطی شدند و به علاوه در برنامه ریزی، سازماندهی و اجرای فعالیت های محیط زیستی نیز کمک می کردند.

هـ) مشارکت سه گانه و آگاهی عمومی

تغییر ذهنیت ها و تاثیرگذاری بر رفتار عامه مردم نیازمند زمان است. برای انجام این کار سازمان ملی حفاظت محیط زیست سنگاپور، سازمان های محلی و سازمان های غیردولتی (NGO) و موسسات آموزشی را جهت برپایی برنامه های مرتبط با محیط زیست تشویق و ترغیب کرد تا آنها بتوانند دیگر افراد جامعه را نیز تحت پوشش آموزش های زیست محیطی قرار دهند. این برنامه مشارکت سه گانه (مردم، بخش غیردولتی و بخش دولتی) لقب گرفت. برنامه آموزش و آگاهی بخش اعلام شده در این مشارکت سه گانه، عامه اجتماع، مدارس و نیروی کار را مورد توجه قرار داده است. جمع این برنامه ها در سالگرد «روز بازیافت» تجلی می یابند. هدف از اجرای این سالگرد نیز بیان اهمیت بازیافت برای کشور سنگاپور به عموم افراد است. در مراسم افتتاح سالگرد این روز در سال ۲۰۰۶، وزیر محیط زیست و منابع آبی این کشور، آقای یعقوب ابراهیم برنامه جدیدی را برای بازیافت قوطی های کاغذی نوشیدنی ها اعلام کرد. این برنامه حاصل همکاری شرکت Tetra pack در سنگاپور و چند شرکت بازیافت بوده است.

کاهش حجم از طریق زباله سوزی

با توجه به کمبود زمین در این کشور خیلی تعجب برانگیز نبوده است که سنگاپور از تاسیسات زباله سوزی به عنوان یک روش دفع استفاده کند. با زباله سوزی می توان از ۹۰ درصد حجم زباله ها کاست و این کار موجب می شود که فقط ارسال خاکستر زباله سوزها و نیز زائدات غیر قابل احتراق به تنها مرکز دفن زباله سنگاپور به نام سیماکائو ضروری باشد. این واحدهای زباله سوز به تجهیزات پیشرفته کنترل آلودگی مجهز شده اند که در این مورد می توان به رسوب دهنده های الکترو استاتیکی، تزریق آهک و فیلترهای پارچه یی جهت تصفیه گاز حاصل از احتراق اشاره کرد. حرارت تولیدی در این زباله سوزها صرف تولید بخار در بویلرها می شود تا بتوان توربین های مولد برق را به حرکت درآورد. در سال ۲۰۰۵ از چهار واحد زباله سوز مجموعاً ۹۳۸۲۸۴ مگاوات ساعت برق به دست آمد. آهن آلات قراضه نیز در کارخانه فولاد این کشور مورد بازیابی قرار می گیرند. هر چند زباله سوزی این مزیت را دارد که باعث کاهش شدید حجم زباله ها شده و به زمین کمتری برای دفن زباله ها نیاز خواهد بود ولی اگر هر ساله میزان زباله ها افزایش یابد، این واحدها پاسخگو نخواهند بود و بایستی تعداد زباله هاسوزها و مراکز دفن افزایش یابند.

مرکز دفن سیما کائو

مرکز دفن فراساحلی سیماکائو با هزینه ۶۱۰ میلیون دلار سنگاپور (۳۰۵ میلیون دلار امریکا) در محلی به مساحت ۳۵۰ هکتار برپا شده است و ظرفیت دفن ۶۳ میلیون مترمکعب زباله را دارا است. برای ایجاد این مرکز دفن فراساحلی قسمتی از دریا به طول ۷ کیلومتر انتخاب و خاکریزی و با یک غشای غیرقابل نفوذ آب بندی و شیرابه حاصل از زباله ها نیز جداسازی شده و در یک تصفیه خانه مجهز تصفیه می شود و پس از دستیابی به استاندارد ملی پساب های خروجی وارد دریا می شود. برای انتقال پسماندها نیز یک ایستگاه انتقال دریایی در یک زمین هفت هکتاری در غرب سنگاپور ایجاد شده است که پسماندها را به صورت تلنبار شده روی شناورهای بارکش دریافت می کند. این پسماندها شامل مواد غیرقابل احتراق مثل نخاله های ساختمانی، لجن های تثبیت شده صنعتی، سرباره مس و خاکستر زباله سوزها هستند. شناورهای بارکش نیز پس از یک سفر ۲۵ کیلومتری به مرکز دفن می رسند تا محموله آنها پس از تخلیه وارد محل های در نظر گرفته شود. وظیفه جابه جایی این مواد برعهده بولدوزرها و دیگر تجهیزات مربوطه است. یکی از شاخصه های اصلی این مرکز دفن آن است که در تمامی مراحل برنامه ریزی، طراحی و ساخت و آغاز عملیات سعی شده است که اکوسیستم جزیره حفظ شده و محیط زیست طبیعی و غنی آن به همراه تنوع زیستی مورد محافظت قرار گیرد. در ماه جولای سال ۲۰۰۵ این مرکز دفن به عنوان یک محل تفریحی به روی سه گروه خاص باز شد که این گروه ها عبارت بودند از انجمن ماهیگیری ورزشی سنگاپور، انجمن طبیعت سنگاپور و موزه تحقیقاتی تنوع زیستی رافلس که پس از بازگشایی حدود ۱۳۰۰ نفر از اعضای این انجمن ها و میهمانان آنها از این محل دیدار کرده اند. انتخاب این محل پس از یک جست وجوی وسیع یک ساله در سواحل غربی انجام شد و هدف آن بود که از تاثیر منفی بر حیات دریایی اجتناب شود. برای محل منتخب، متخصصان متفق القول بودند که جمعاً می توان حدود ۱۳/۶ هکتار از این منطقه را به صورت جنگل های حرا)مانگرو( درآورد. امروزه گیاهان حرا علاوه بر سبزی منطقه به عنوان شاخصی برای بروز نشت از غشاهای غیرقابل نفوذ عمل می کنند هر چند شبکه یی از چاه های شاهد برای این کار تدارک دیده شده است. نتیجه آن که سنگاپور با همخوان کردن استراتژی های خود توانسته است میزان بازیافت پسماندها را از رقم ۴۰ درصد در سال ۲۰۰۰به عدد ۴۹ درصد در سال ۲۰۰۵ برساند. افزایش میزان پسماندها نیز متوقف شده است. کل پسماندهای (شهری و غیرشهری) در سال ۲۰۰۵ روزانه معادل هفت هزار تن بوده که در مقایسه با سال ۲۰۰۰ حدود هشت درصد کاهش یافته است.این موضوع باعث شده است که عمر مرکز دفن زباله سیماکائو از ۳۰ سال به ۴۰ سال افزایش یابد و دوره زمانی نیاز به زباله سوز جدید نیز از هر ۷- ۵ سال به ۱۰- ۷ سال افزایش یابد. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که با کاهش دفع زائدات در واحدهای زباله سوز و نیز مرکز دفن زباله، سنگاپور توانسته است به سمت اهداف بلندمدت خود یعنی وضعیت «بدون پسماند» و «بدون دفن» گام بردارد.

منابع:

1. نوروزی، حسنعلی (۱۳۹۳)، الگوهای مدیریت شهری. شورای اسلامی شهر اقبالیه.
2. نظام جامع اطلاع رسانی اشتغال (۱۳۸۴)، سنگاپور، اقتصاد پیشرفته، اقتصاد نوین.

- Sang Nila Utama". Singapore Infopedia. National Library Board. ۲۶ November ۱۹۹۹. Retrieved ۳ May ۲۰۱۱

- census Full report". Singapore Department of Statistics. January ۲۰۱۱. Retrieved ۱۷ July ۲۰۱۲

- Land transport policies and strategies for a sustainable transport system, ۲۰۱۲.

- http://www.asresakhteman.com/News/۴۳۶۳

- http://www.mehrnews.com/news/۱۴۶۸۹۸۲