به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، دانش همواره منبعی ارزشمند برای ایجاد و تقویت اقتصاد جوامع بوده اما امروزه در قرن دانش و در عصر اقتصاد دانش بنیان این جایگاه پر اهمیت تر و برجسته تر شده است. در سال ۱۹۹۹ بانک جهانی پروژه ای را بنام "دانش برای توسعه" راه اندازی کرد که هدف آن آگاهی بخشی به سیاستگذران در مورد نقش قدرتمند دانش در پیشرفت و توسعه و تشویق و ترغیب آنها به استفاده از دانش بود که می توان آن را نقطه عطفی بزرگ در این زمینه بحساب آورد. این داستان در شهرها که مکان اصلی شکوفایی، خلاقیت و نوآوری هستند بدون تردید نمایان تر است. شهرها امروزه در رقابتی تنگاتنگ برای احراز جایگاهی جهانی و منطقه ای هستند و رقابت آنها بخصوص از زمانی تشدید شده است که فناوریهای ارتباطات و اطلاعات خود را به عنوان واقعیتهای شهری جدید ارائه کرده اند. گذار موفقیت آمیز به اقتصاد دانش بنیان شهری مستلزم سرمایه گذاری بلند مدت در آموزش، توسعه ظرفیت نوآوری، نوسازی زیرساختهای اطلاعاتی و ایجاد فضای مساعد اقتصادی است. برای رقابت در سطح ملی و بین المللی شهرها به زیرساختهای دانش، افراد آموزش دیده و ماهر، تکنولوژی، زیرساختهای الکترونیکی و پیوند با اقتصاد دانش بنیان نیاز دارند. در واقع می توان گفت انقلاب دیجیتال قاعده بازی در اقتصاد شهری را نیز به مانند سایر حوزه ها بر هم زده است و طرح نوینی از اقتصاد شهری را پیش پای مدیران شهری می گذارد. در اقتصاد نوین شهری شهرها می بایست با تخریب خلاق مواجه شده و از تمرکز بر روی فعالیتهای منسوخ دست بردارند. در رویکرد جدید به اقتصاد شهری، دانش، داده و اطلاعات جایگاه محوری پیدا می کنند و محصولات و خدمات، دانش محور هستند اقتصاد شهری نوین تقاضاهای جدیدی را برای مهارتها، خلاقیت ها و تخصص ها ایجاد می کند و به تمامی ارکان شهر اجازه می دهد که به دنبال راه حلهای نوآورانه باشند. در واقع امواج پی در پی و مداوم نوآوری ضامن رشد و توسعه شهرها در پارادایم جدید است. در این پارادایم جدید آینده اقتصادی شهرها به ظرفیت آنها برای جذب ، تولید ، حفظ و پرورش استعداد، خلاقیت، دانش و نوآوری بستگی دارد. در کشور و به تبع آن در شهرهای ما سهم تحقیق و توسعه هنوز ناچیز است و این می تواند پاشنه آشیل اقتصاد ما باشد. در استاد فرادست از جمله سند چشم انداز و برنامه ششم و سیاستهای کلی اقتصاد مقاومتی بر بحث تحقیق و توسعه و گسترش نوآوری تاکید موکد شده است و سهم ۴درصدی تحقیق و توسعه از تولید ناخالص کشور برای افق ۱۴۰۴ تدوین شده است اما مشاهد می کنیم که بر اساس گزارشهای سال ۲۰۱۶ ایران تنها ۸۴/۰ درصد ازGDP خود را به تحقیق و توسعه اختصاص داده است. این چالش در اقتصاد شهری ما نیز دیده می شود. اقتصاد شهری دانش بنیان هنوز در کلانشهرها ما نهادینه نشده است و بخاطر عدم نوآوری به روزمرگی دچارند. لازمه این کار اینست که شهرها، مراکز پژوهشی، دانشگاهها، نهادهای تخصصی تحقیقاتی و دیگر مراکز علمی را به یاری بطلبند. اگر شهر به سکویی برای بارش ایده ها و زایش نوآوریها و بروز خلاقیتها تبدیل شود آنگاه می توان اقتصاد شهری شکوفا را مشاهده کرد.