فیلیپین اسیر سیاست های وحشتناک رشد مالکیت خودرو
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، در ساعت ۶ صبح هر پنجشنبه، مهمترین جاده در مانیلا پایتخت فیلیپین، که به EDSA شناخته شده است، به پارکینگ خودروها تبدیل می شود. پنج تکه زمین قسمت شمالی را ساپورت می کند و پنج قطعه زمین دیگر که در قسمت جنوبی قرار دارند به وسیله خودروها و اتوبوس ها مسدود می شوند که بسیاری از آنها بدون هیچ دلیلی بوق می زنند.
" ترافیک در مانیلا طبیعی نیست"، این را یک راننده تاکسی با خستگی می گوید. وقتی مردم در مانیلا یکدیگر را می بینند درباره ترافیک صحبت می کنند. " این قانون همه چیز است" . این را جولیا نبریجی، یکی از مدافعان دوچرخه سواری می گوید. بنابراین ترافیک امروزه به یکی از مهمترین معضلات شهری پایتخت فیلیپین مبدل شده است.
داستان هایی درباره ترافیک در این شهر وجود دارد که برخی جالب هستند. مانند یکی از آنها که درباره حمل و نقل اداری است و یک کارمند آن را در برنامه زنده تلوزیونی تعریف کرد. او ساعت ها در ترافیک EDSA گیر کرده بود؛ یا داستان دیگری درباره روزی که اسقف اعظم به علت ترافیک سنگین از خودروی خود پیاده شده و خودروها را هدایت کرده است. البته کاسب ها و مغازه داران این شهر هم داستان های نگران کننده تری از وضعیت ترافیک تعریف می کنند.
فیلیپینی ها انتخابات ریاست جمهوری را در پیش دارند و کاندیداها سعی می کنند یکدیگر را به خاطر ترافیک در جاده های مانیلا و حمل و نقل عمومی متهم کنند. به همین علت برنامه ریزی برای ساخت جاده های بیشتر و افزایش مالیات بر خودروهای تک سرنشینی که وارد ترافیک می شوند از سوی آنان ارائه می شود.
با این وجود حتی با وجود برنامه های حمل و نقل کاملی که پیشنهاد می شود، مانیلا همچنان مشکلات زیادی خواهد داشت؛ چراکه فقط جمعیت در کل این شهر از ۱۸ میلیون نفر در سال ۲۰۰۰ به ۲۳ میلیون نفر در سال ۲۰۱۰ رسیده است. محققی به نام " شلومو آنجل" از دانشگاه نیویورک که درباره اندازه گیری شهرستان ها تحقیق می کند، یک دهه پیش جمعیت را در هر هکتار در این شهر ۲۷۴ نفر تخمین زده است، در حالی که این جمعیت برای پاریس، ۶۴ نفر در هکتار است. بنابراین با توجه به حجم جمعیت موجود مانیلا در آینده در زیر فشارها نابود و ترفیک در آن سرریز خواهد شد.
اولین اشتباه در سیستم شهرسازی مانیلا ساخت و سازهای گسترده و وجود شبکه در هم فشرده حمل و نقل عمومی است. ساخت ۷ راه آهن شهری برای مانیلا برنامه ریزی شده بود اما فقط سه خط تا سال ۱۹۸۰ ساخته شد که ارتباط بین آنها هم بسیار ضعیف است. در ساعات شلوغ و پیک ترافیک، صف ها برای ورود به ایستگاهها بسیار طولانی دیده می شود. همچنین تعداد قطارها در این شهر بسیار کم و تعداد اتوبوس ها بسیار زیاد است. رانندگان تاکسی برای داشتن مسافران بیشتر گویی که در مسابقات اتومبیلرانی شرکت کرده اند و بی مهابا در ایستگاههای اتوبوس ویراژ می دهند تا مانع سوار شدن مسافر به تاکسی دیگری شوند.
با این وجود هنوز بزرگترین مشکل جاده های مانیلا و حرکت آرام خودروها در آن، مالکیت خودرو از سوی شهروندان است. در سال گذشته اقتصاد فیلیپین ۵.۸ درصد رشد داشت. به همین علت طبقه متوسط جامعه خودروهای بسیاری را خریداری کرد.
رانندگی با خودروی شخصی برای افراد بهتر و راحت تر از رفت و آمد با سیستم حمل و نقل عمومی است. همین موضوع استفاده از خودروی شخصی و ساخت پارکینگ های عمومی در شهر را بیشترکرده است. بر همین اساس است که خودروها در مانیلا ، پایتخت فیلیپین، تنها ۳۰ درصد از مردم را جابه جا می کنند اما ۷۲ درصد دلیل ایجاد ترافیک در این شهرمحسوب می شوند. همچنین حمل و نقل جاده ای در مانیلا بسیار متنوع است. به همان اندازه که اتوبوس و خودرو هست، موتورسیکلت و جیپ هایی وجود دارد که توانایی حمل ۵ هزار مسافر در سال را دارند.
با این حال، بسیاری از جاده ها هنوز محدودیت های شدیدی دارند. به همین علت اتوبوس ها اغلب خارج از مناطق تجاری نگه داشته می شوند و برخی از آنها جمعیت را از این مکان ها به خارج از مناطق ممنوعه تجاری انتقال می دهند. با وجود چنین مشکلاتی ، خانه سازی و ساخت و سازهای تجاری در شهر و در نزدیکی مراکز تجاری، رانندگان را مجبور به دور زدن های بیهوده می کند که البته کمی هم عجیب است.
برای حل این مشکل، دولت سیستم اتوبوس های تندرو را در شهر مانیلا ایجاد کرد که در طول خطوط مخصوص به خود حرکت می کنند. شبیه به این سیستم در برزیل و چین هم وجود دارد. با این وجود شاید به نظر برخی این شهرستان هیچگاه از مسدودیت خارج نشود؛ زیرا ترکیبی از رشد سریع و برنامه های شهری ناکارآمد در آن وجود دارد.
منبع : اکنومیست |